Jak nie zostać nędzarzem po przejściu na emeryturę

Stopa zastąpienia w wysokości 50-60% ostatniej pensji dotyczyć może tylko osób, które pracowały na etacie przez cały okres aktywności zawodowej. Osoby, które z różnych powodów miały przerwy w umowach o pracę o takiej stopie zastąpienia mogą tylko pomarzyć.

Warto więc pomyśleć o zabezpieczeniu na starość już teraz. Zwłaszcza, że dobrych sposobów na długoterminowe oszczędzanie jest wiele.

Można wybrać bezpieczne lokaty bankowe, obligacje skarbowe czy polisę ubezpieczeniową, a można też pograć trochę bardziej ryzykownie, inwestując np. w fundusze inwestycyjne. Tak naprawdę każde z tych rozwiązań jest dobre, bo chodzi po prostu o to, żeby coś odkładać.

30-letni mężczyzna, pracujący na podstawie umowy o pracę od ośmiu lat, zarabiający aktualnie w okolicach średniej krajowej, 3800 zł brutto, wiek emerytalny (67 lat) osiągnie w 2050 roku. 3800 zł brutto to jakieś 2700 zł netto, czyli to, co dostaje na rękę. Zakładając średni roczny wzrost wynagrodzenia rzędu 2,5%, w 2050 roku wynagrodzenie netto osiągnie poziom ok. 6700 zł. Połowa tej kwoty to ok. 3350 zł. Niestety to nie będą te same pieniądze co obecnie.

Inflacja, sprawi, że siła nabywcza tych pieniędzy znacznie zmaleje. Nie można przewidzieć jak będzie się ona kształtowała w tak długim okresie, ale można przyjąć, że będzie oscylowała w okolicach 2,5%. Przy takiej średniej inflacji za 37 lat 3350 zł będzie odpowiadało mniej więcej dzisiejszym ok. 1350 zł. Z pewnością nie jest łatwo utrzymać się za taką kwotę, a o wakacjach pod palmami nawet nie ma co myśleć.

Aby ustrzec się przed gwałtownym spadkiem dochodów po zakończeniu pracy zawodowej dzisiejszy 30-latek powinien odkładać ok. 15% swojej pensji netto. Ta sama osoba, rozpoczynająca oszczędzanie za 10 lat, musiałaby już odkładać ok. 20% miesięcznych dochodów. Osoby dopiero wchodzące na rynek pracy, powinny odkładać ok. 10% ze swojego miesięcznego wynagrodzenia.