Wiele wskaźników wykorzystywanych w analizie rentowności, np. wartość bieżąca netto (NPV) i wewnętrzna stopa zwrotu (IRR) opierają się o zdyskontowane przepływy pieniężne. Przy ich wyznaczaniu istotne znaczenia ma stopa dyskontowa. W praktyce spółki wyznaczają stopę dyskontową za pomocą średniego ważonego kosztu kapitału (WACC).
Średni ważony koszt kapitału (WACC) uwzględnia koszty ze wszystkich źródeł finansowania. Wykorzystując WACC przy kalkulacji zdyskontowanych przepływów pieniężnych akceptujemy założenie, że inwestycje długoterminowe finansowane są długiem długoterminowym.
W praktyce takie założenie nie zawsze jest prawdziwe. Twórcy tego wskaźnika przyjęli dodatkowe założenia. Ryzyko związane z konkretną inwestycją jest takie same jak ogólne ryzyko inwestora. Inwestorzy są racjonalni, a udział długu zewnętrznego spółki w całości finansowania spółki jest optymalny. Inwestycja podlegająca ocenie nie jest istotna z punktu widzenia wartości spółki.
Średni ważony koszt kapitału można wyznaczyć za pomocą następującego algorytmu:
WACC = (E/ E+D) x re + (D/E+D) x rd x (1 – t)
gdzie:
E - wartość rynkowa kapitałów spółki
D – wartość rynkowa długu spółki
rd - koszt długu
re - koszt kapitału
t – stawka podatku dochodowego
Wyznaczając przyszłe przepływy pieniężne należy uwzględnić inflację. Wpływ wzrostu cen można uwzględnić bezpośrednio w prognozowanych przepływach pieniężnych związanych z analizowanym projektem. W tej metodzie poziom inflacji w każdym z lat może być różny. Drugim sposobem jest uwzględnienie inflacji w stopie dyskontowej. W takiej sytuacji stosujemy jedną stawkę dla wszystkich okresów obejmujących prognozę.
Maciej Soprych, członek ACCA, dyrektor finansowy i członek zarządu w spółkach kapitałowych, absolwent Szkoły Głównej Handlowej
Zobacz także:
