Bank może przetwarzać nieaktualne dane w celach archiwalnych

Przepisy przyznają bankom prawo przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową dotyczącą osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem bez zgody osoby, której informacje dotyczą, dla celów stosowania metod statystycznych, o których mowa w art. 128 ust. 3 Prawa bankowego, przez 12 lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 23 września 2014 r. (II SA/Wa 174/14)

Klient banku wniósł do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych skargę na przetwarzanie jego danych osobowych przez bank. Skarżący twierdził, że bank odmówił mu usunięcia poprzedniego adresu zamieszkania i zameldowania. Bank wskazywał, że klient nie podał nowego aktualnego adresu i do tego czasu nie usunie nieaktualnych danych osobowych wnioskodawcy.

Klient banku zażądał wszczęcia postępowania administracyjnego i wydania zakazu przetwarzania jego danych osobowych w części obejmującej nieaktualny adres zameldowania i zamieszkania. Bank wyjaśnił, że dane skarżącego były przetwarzane w zbiorze danych jego klientów na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 5. uodo, czyli w celu dochodzenia roszczeń, w zakresie zawartym w dokumentacji kredytowej.

W maju 2008 roku nastąpiła sprzedaż wierzytelności. Od tego czasu bank przetwarza dane osobowe skarżącego w zbiorze archiwum prowadzonym w celach archiwizacji dokumentacji bankowej, sprawozdawczości finansowej, celów rachunkowych oraz celów związanych z ewentualnymi roszczeniami powstałymi w związku z wykonywaniem czynności bankowych.

Bank dodał, że zamierza przetwarzać dane osobowe skarżącego związane z obsługą umowy kredytu dewizowego w zbiorze swojego archiwum przez 10 lat. Dane miały być przechowywane na wypadek ewentualnych roszczeń skarżącego powstałych w związku z wykonywaniem przez bank czynności bankowych w oparciu o art. 118 Kodeksu cywilnego. Jednocześnie bank miał przechowywać dane dla celów statystycznych przez 12 lat licząc od daty sprzedaży wierzytelności.

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych odmówił uwzględnienia wniosku. Zdaniem GIODO, bank legalnie przetwarza dane klienta wyłącznie w celach archiwalnych na podstawie art. 23 ust. 1 pkt 2 uodo.

Organ przywołał treść art. 26 ust. 1 pkt 3 uodo, który zobowiązuje administratora danych do zapewnienia poprawności przetwarzanych danych osobowych i ich adekwatności w stosunku do celów, w jakich są przetwarzane. W ocenie GIODO, zgromadzony w sprawie materiał dowodowy dawał pewne podstawy do postawienia bankowi zarzutu naruszenia powyższych regulacji.

Niemniej jednak skarżący, mimo poinformowania banku, że jego dotychczasowy adres jest już nieaktualny, nie podał bankowi swego obecnego adresu. W ten sposób skarżący zamierzał niejako uniemożliwić bankowi jakikolwiek kontakt z nim – w szczególności w związku z dochodzeniem przez bank roszczeń wobec skarżącego wynikających z umowy kredytowej.

Zdaniem Generalnego Inspektora bank ma prawo do przetwarzania (przechowywania) archiwalnej informacji o ostatnim adresie skarżącego, jakim dysponował. Po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, GIODO utrzymał w mocy decyzję poprzedzającą.

Klient banku złożył skargę na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Skarżący twierdził, że zarówno zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja jest niezgodna z prawem i wniósł o ich uchylenie. Skarżący poinformował, że nie jest zameldowany na pobyt stały lub czasowy i nie ma adresu zamieszkania. W związku z tym nie może podać żadnego adresu zamieszkania.

W ocenie WSA w Warszawie okoliczności sprawy nie pozwoliły na uwzględnienie skargi. Zdaniem sądu przetwarzanie danych, które były przedmiotem sporu, w zasobach archiwalnych banku ma swoje uzasadnienie w powołanym art. 23 ust. 1 pkt 2 uodo w związku z art. 105a ust. 4 i 5 ustawy Prawo bankowe.

Powołane przepisy przyznają bankom prawo przetwarzania informacji stanowiących tajemnicę bankową dotyczącą osób fizycznych po wygaśnięciu zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z bankiem bez zgody osoby, której informacje dotyczą, dla celów stosowania metod statystycznych, o których mowa w art. 128 ust. 3 Prawa bankowego, przez 12 lat od dnia wygaśnięcia zobowiązania.