7 listopada 2013 r. European Securities and Markets Authority (ESMA) zatwierdziła pierwsze cztery repozytoria transakcji dotyczące rynku regulowanego oraz operacji poza tym rynkiem, czyli inaczej zwanym rynkiem pozagiełdowym (z ang. over-the-counter – OTC). Oznacza to, że spółki zawierające transakcje terminowe lub pochodne powinny przygotować się do spełnienia nowych wymogów rozporządzenia EMIR. Obowiązki weszły w życie 12 lutego 2014 r. i dotyczą wszystkich podmiotów obrotu gospodarczego, które zawierają transakcje terminowe i pochodne. Przykładowo są to opcje walutowe lub umowy terminowej sprzedaży waluty.
Nowe regulacje unijne - obowiązek raportowania transakcji terminowych
Od lutego bieżącego roku firmy zawierające transakcje na rynku praw pochodnych muszą składać raporty do specjalnych podmiotów zwanych repozytoriami transakcji. Są to zazwyczaj terminowe transakcje walutowe na rynku pozagiełdowym.
Cele i źródło zmian
Obowiązek raportowania do wyspecjalizowanych podmiotów zwanych repozytoriami transakcji został wprowadzony już na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z 4 lipca 2012 r. (EMIR). Informowanie obejmowało wszystkie transakcje terminowe i pochodne oraz wszelkie zmiany do nich.
Przez długi czas nie wchodził w życie właśnie z uwagi na brak podmiotów autoryzowanych przez ESMA. Wraz z zatwierdzeniem repozytoriów transakcji zaczęto gromadzić i przechowywać dane dotyczące transakcji walutowych oraz umów terminowej sprzedaży waluty.
Należy pamiętać, że głównymi celami rozporządzenia EMIR są:
- ograniczenie ryzyka kontrahenta, w tym wzmocnienie wymogów rozliczeniowych,
- ograniczenie ryzyka operacyjnego, w tym większa standaryzacja i obsługa elektroniczna,
- większa przejrzystość rozliczeń, m.in. przez wprowadzenie repozytorium transakcji.
Ważne
EMIR został przyjęty w formie rozporządzenie unijnego, co oznacza, że wiąże w całości, jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich i nie wymaga przenoszenia do polskiego ustawodawstwa.
Do tej pory dyskrecja
Dotychczas informacje dotyczące transakcji negocjowanych prywatnie były dostępne wyłącznie ich stronom. Ze względu na złożoną sieć współzależności brak dostatecznej ilości informacji o poszczególnych uczestnikach rynku stanowił ryzyko nie tylko dla stron kontraktu, ale również dla stabilności całej gospodarki.
Regulacje dla firm
Wprowadzane zasady związane z EMIR stosuje się do spółek mających siedzibę w Unii Europejskiej, przy czym różnicuje się wymogi dla poszczególnych podmiotów w zależności od kategorii, do której dana firma należy zgodnie z EMIR.
Wyodrębniony został podział na dwie podstawowe kategorie:
- kontrahenci finansowi – oznaczają banki, przedsiębiorstwa inwestycyjne, instytucje kredytowe, zakłady ubezpieczeń, zakłady reasekuracji i ich spółki zarządzające oraz alternatywne fundusze inwestycyjne zarządzane przez zarządców alternatywnych funduszy inwestycyjnych,
- kontrahenci niefinansowi – oznaczają przedsiębiorstwa mające siedzibę w Unii, które nie są kontrahentami finansowymi, ale pozostają stroną kontraktów zawieranych z wyżej wymienionymi podmiotami.
Główne obowiązki, które nakłada na spółki EMIR, można podzielić na 3 główne grupy:
- obowiązek centralnego rozliczania kontraktów pochodnych poza rynkiem regulowanym przez centralnego partnera (CCP),
- obowiązek raportowania danych o kontraktach do repozytorium transakcji,
- obowiązek wprowadzania określonych procedur, mających na celu ograniczenie ryzyka kontraktów pochodnych nierozliczanych centralnie przez CCP.
Podstawa prawna:
- rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z 4 lipca 2012 r. (EMIR);
- rozporządzenie wykonawcze nr 1247/2012 z 19 grudnia 2012 r. Komisji Europejskiej;
- rozporządzenie delegowane nr 148/2013 z 19 grudnia 2012 r. Komisji Europejskiej.
Zobacz także:
Zaloguj się, aby dodać komentarz
Nie masz konta? Zarejestruj się »
