Dodatkowa przerwa w czasie pracy nie musi być wprowadzana dla wszystkich pracowników. Pracodawca może ją ustalić tylko dla niektórych grup podwładnych. Takie zróżnicowanie powinno być jednak uzasadnione.
Przykład:
Pracodawca wprowadził dodatkową przerwę w czasie pracy dla pracowników administracyjnych. Pracownicy ci pracowali bowiem od poniedziałku do piątku w godzinach od 9.00 do 17.00. Aby załatwić sprawy osobiste, musieli korzystać ze zwolnień z pracy w ramach tzw. wyjść prywatnych.
Przerwy nie wprowadzono jednak dla pracowników obsługi, którzy pracują na 3 zmiany –sprawy prywatne mogą oni bowiem załatwiać w dniach, w których pracują na II lub III zmianę.
Niewprowadzanie przerwy w czasie pracy dla niektórych pracowników może też być uzasadnione organizacją pracy, gdy np. pracownicy produkcji nie mogą opuścić stanowiska pracy.
Przerwa dla wszystkich – ale nieprzymusowa
Zasady korzystania z tzw. przerwy lunchowej ustala pracodawca. W związku z tym może wprowadzić zapis, zgodnie z którym pracownicy mogą, lecz nie muszą, korzystać z godzinnej przerwy w czasie pracy. Wówczas każdy pracownik sam zdecyduje o przerwie (i o długości jej trwania).
Przykład:
Pracodawca zapisał w regulaminie pracy, że pracownicy mogą korzystać z nie dłuższej niż godzinnej przerwy niewliczanej do czasu pracy, przeznaczonej na spożycie posiłku lub załatwienie spraw osobistych. Pracownik, który chce korzystać z ww. przerwy, musi złożyć pisemny wniosek do działu kadr, z określeniem długości wnioskowanej przerwy i godzin jej wykorzystywania. Taki zapis jest prawidłowy.