System przerywanego czasu pracy nadal jest niedoceniany przez pracodawców, mimo że od 23 sierpnia 2013 r. łatwiej można go wprowadzić w zakładzie pracy. A szkoda – sprawdzi się doskonale tam, gdzie praca nie może być świadczona ciągle, a np. potrzebna jest przez jakiś czas rano, a potem dopiero późnym popołudniem.
System przerywanego czasu pracy pozwalana na wprowadzenie w ciągu dnia przerwy w pracy, nie dłuższej niż 5 godzin (długość przerwy jest niezależna od wymiaru czasu pracy, zatem także niepełnoetatowy pracownik zatrudniony w systemie przerywanego czasu pracy może mieć 5-godzinną przerwę).
Maksymalnie 5-godzinna przerwa nie wliczana do czasu pracy
Co ważne – przerwa ta nie jest wliczana do czasu pracy, a pracownik może swobodnie nią dysponować. Za jej czas pracownikowi przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości połowy wynagrodzenia należnego za czas przestoju.
5 godzin to maksymalny wymiar przerwy w systemie przerywanego czasu pracy. Przerwa może być krótsza, w zależności od potrzeb pracodawcy. Jednak bez względu na to, czy pracodawca zdecyduje się na 1, 3 czy maksymalną, 5-godzinną przerwę – może być ona tylko jedna (nie można organizować pracy w sposób zakładający więcej niż jedną przerwę, które w sumie mają 5 godzin: np. 2 i 3-godzinną).
Jest przerwa – nie ma nadgodzin
Stosowanie maksymalnej, 5-godzinnej przerwy w pracy pracownika pełnoetatowego powoduje, że nie można już mu zlecać w danej dobie pracowniczej godzin nadliczbowych uzasadnionych szczególnymi potrzebami pracodawcy. Powodowałoby to bowiem niedopuszczalne ograniczenie prawa do minimalnego, 11-godzinnego odpoczynku dobowego.
Stosowanie przerwy w pracy jest możliwością, a nie koniecznością związaną ze stosowaniem przerywanego czasu pracy. Rozkład czasu pracy może zatem przewidywać przerwę w pracy codziennie, ale także np. raz w tygodniu, lub co drugi dzień – decyzja w tym zakresie należy do pracodawcy.
Nie wszyscy pracownicy mogą być objęci przerywanym czasem pracy
Przepisy wyraźnie wskazują, że pewne grupy osób są wyłączone z możliwości objęcia ich przerywanym czasem pracy. Są to pracownicy:
-
objęci równoważnym czasem pracy (nie dotyczy to kierowców, gdzie odrębne przepisy, art. 19 ustawy o czasie pracy kierowców, pozwalają wyraźnie na stosowanie przerywanego czasu pracy łącznie z równoważnym),
-
wykonujący pracę w ruchu ciągłym,
-
zatrudnieni przy pracach polegających na dozorze urządzeń lub związanych z częściowym pozostawaniem w pogotowiu do pracy,
-
zatrudnieni przy pilnowaniu mienia lub ochronie osób oraz pracownicy zakładowych straży pożarnych i zakładowych służb ratowniczych,
-
do których zastosowano system skróconego tygodnia pracy,
-
zatrudnieni w systemie pracy weekendowej.
Z powyższego wynika, że nie można wprowadzić przerywanego systemu czasu pracy w stosunku do tych pracowników, których dobowy wymiar czas pracy może być przedłużony ponad 8 godzin (poza kierowcami).
Podstawa prawna: art. 129 § 3, art. 139 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Marek Rotkiewicz
Zobacz także:
