Utrudnianie ewidencjonowania czasu pracy przez pracownika

Przepis art. 149 § 1 Kodeksu pracy nakłada na pracodawców obowiązek prowadzenia ewidencji czasu pracy - również w zakresie nadgodzin. Przy czym brak ewidencji czasu pracy (zwłaszcza spowodowany zaniedbaniami zarówno po stronie pracodawcy, jak i pracownika) nie daje jeszcze podstaw do tego, by uznawać za wiarygodną każdą wersję czasu pracy przedstawioną przez pracownika.

Przekonał się o tym Michał P., koordynator ds. spedycji międzynarodowej w jednej z firm. Pracował on w godz. 8:00-16:00. Pracownik z własnej inicjatywy zostawał „po godzinach” (ok. 30-40 minut dziennie) i odbierał telefony służbowe, choć – zgodnie z ustaloną organizacją pracy - powinien przekazać te zadania do działu monitoringu. Pracodawca nie ewidencjonował czasu pracy pracownika.

Jednocześnie Michał P. za wiedzą i zgodą pracodawcy, wyjeżdżał w godzinach pracy w celach prywatnych (na co najmniej 20 minut dziennie, a nawet do 1,5 godziny). Nie odnotowywał tego jednak w specjalnej książce wyjść.

Pracownik zażądał przed sądem zapłaty za nadgodziny. Zarzucał też pracodawcy brak ewidencji czasu pracy.

Spór ostatecznie rozstrzygnął Sąd Najwyższy w wyroku z 14 maja 2012 r. (II PK 231/11). Nie uwzględnił powództwa Michała P. i podkreślił, że pracodawca zobowiązywał pracowników do informowania o opuszczaniu miejsca pracy w książce wyjść. Jednak Michał P. tego nie czynił, co uniemożliwiło pracodawcy ewidencjonowanie czasu pracy. W związku z tym pracownik nie może skutecznie podnosić zarzutu, że jego czas pracy nie był należycie dokumentowany (art. 149 Kodeksu pracy).

Ponadto pozwany pracodawca tak zorganizował pracę, że wykonywanie służbowych telefonów po godzinie 16 przez Michała P. było niepotrzebne z punktu widzenia firmy (miał się tym zajmować dział monitoringu). Takiej pracy nie sposób więc traktować jako nadliczbowej.