Odpowiedzialność pracownika za szkody wyrządzone pracodawcy

Wskazany wyrok SN zapadł w następującej sprawie: Adam H. był właścicielem firmy C., która działała w branży gastronomicznej (pizzeria). Zatrudniał on na podstawie umowy o pracę Damiana G. Pracownik ten, działając bez upoważnienia pracodawcy – skądinąd swojego teścia – zawierał w imieniu firmy C. umowy z kontrahentami i pobierał od nich towary, za które nie płacił.

W efekcie kontrahenci firmy C. stracili łącznie ponad 30 tys. zł. Gdy po około dwóch latach zgłosili swoje pretensje do Adama H. jako pracodawcy i właściciela firmy, ten oddał im długi. Następnie zawiadomił o całej sprawie organy ścigania. Śledztwo doprowadziło do procesu karnego i skazania Damiana G. prawomocnym wyrokiem sądu za oszustwo. Miało to miejsce w 2008 r. Po tym wyroku i spłaceniu wszystkich długów wynikających z przestępczej działalności byłego już pracownika (co nastąpiło dopiero w 2011 r.) Adam H. skierował przeciwko Damianowi G. pozew do sądu pracy o odszkodowanie. Zażądał zwrotu zapłaconych na rzecz oszukanych kontrahentów 30 tys. zł.

Sąd I instancji przyznał Adamowi H żądaną kwotę, a sąd II instancji oddalił apelację pracownika od tego wyroku. Wówczas Damian G. złożył skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego. Podnosił w niej, że poszkodowanym w sprawie nie był sam pracodawca, ale jego partnerzy handlowi. A dodatkowo upłynął już 3-letni termin przedawnienia roszczenia o odszkodowanie wskazany w art. 291 § 1 Kodeksu pracy (kp).

Oddalając skargę kasacyjną pracownika Sąd Najwyższy wskazał, że szkoda wywołana przestępstwem obejmuje także wydatki pracodawcy, który musiał zaspokoić żądania swych oszukanych kontrahentów. W przypadku szkód spowodowanych przestępstwem termin przedawnienia wynosi zaś 20 lat liczonych od dnia popełnienia przestępstwa i to bez względu na to, kiedy poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie obowiązanej do jej naprawienia (art. 442[1] § 2 Kodeksu cywilnego).