Samo orzeczenie sądu o przywróceniu do pracy nie obliguje pracodawcy do ponownego zatrudnienia pracownika. Musi on bowiem zgłosić chęć powrotu do pracy i stawić się w zakładzie w przewidzianym w przepisach 7-dniowym terminie. Pracodawca może bowiem odmówić ponownego przyjęcia pracownika, jeżeli nie zgłosił on gotowości podjęcia pracy w ciągu tygodnia od uprawomocnienia się wyroku, chyba że niedopełnienie terminu nastąpiło z powodów od niego niezależnych (art. 48 § 1 kp). Niestety nie określono, jakie powody można uznać za niezależnie od podwładnego.
Przykład:
Sąd przywrócił pracownika do pracy. Zaraz po uprawomocnieniu się wyroku pracownik miał wypadek i przez kilkanaście dni leżał w szpitalu. W takiej sytuacji pracodawca powinien uwzględnić przeszkody w gotowości do pracy, które są niezależne od pracownika i przyjąć go z powrotem o ile stawi się w pracy zaraz po wyjściu ze szpitala.
Zgłoszenie gotowości powrotu do pracy pracownik może wyrazić przez każde zachowanie, które w dostatecznym stopniu pokazuje, że chce wrócić do pracy.
Może się zdarzyć i tak, że pracownik odwoła się od decyzji pracodawcy i w tym czasie podejmie zatrudnienie w innym zakładzie. Jeżeli sąd przywróci go do pracy ma on prawo rozwiązać umowę o pracę w obecnym zakładzie bez wypowiedzenia, z zachowaniem 3-dniowego okresu uprzedzenia o ile nastąpi w ciągu 7 dni od przywrócenia do pracy (art. 48 § 2 kp).
Podstawa prawna:
- art. 42, art. 45, art. 47, art. 48, art. 51, art. 57, art. 59, art. 97 § 3, art. 229, art. 2373 § 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.),
- § 5 i załącznik do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania (Dz.U. Nr 60, poz. 282 ze zm.),
- § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 29 maja 1996 r. w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (DzU nr 62, poz. 289 ze zm.),
- § 14–19 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 8 stycznia 1997 r. w sprawie szczegółowych zasad udzielania urlopu wypoczynkowego, ustalania i wypłacania wynagrodzenia za czas urlopu oraz ekwiwalentu pieniężnego za urlop (DzU nr 2, poz. 14 ze zm.).
Ewelina Tusińska, specjalista prawa pracy
Zobacz także:
