Pracownica powracająca do pracy po urlopie rodzicielskim nie podlega już szczególnej ochronie. Jeśli więc pracodawca nie ma możliwości dopuścić jej do pracy na dotychczasowym stanowisku, może powierzyć jej inne stanowisko pracy (równorzędne bądź odpowiadające jej kwalifikacjom), a także czasowo oddelegować do innej pracy.
Pracownicę powracającą do pracy z urlopu rodzicielskiego (i ewentualnie po wykorzystaniu po nim urlopu wypoczynkowego), pracodawca musi dopuścić do pracy na dotychczasowym stanowisku.
Jeżeli jednak, np. ze względu likwidacji etatów, pracodawca nie ma możliwości powierzenia pracownicy dotychczasowej pracy, musi zaproponować jej stanowisko:
- równorzędne z zajmowanym przez rozpoczęciem urlopu lub
- odpowiadające jej kwalifikacjom zawodowym,
za wynagrodzeniem za pracę, jakie otrzymywałaby, gdyby nie korzystała z urlopu.
Pracodawca, który nie może dopuścić pracownicy do pracy na dotychczasowym stanowisku (np. ze względu na jego likwidację), może w drodze jednostronnej decyzji powierzyć jej inną pracę - zgodnie z wyżej wskazanymi warunkami. Nie ma wówczas konieczności stosowania 3-miesięcznego „oddelegowania”, o którym mowa w art. 42 § 4 Kodeksu pracy.
Jeśli pracodawca nie może zaproponować pracownicy innej pracy odpowiadającej jej kwalifikacjom, może wypowiedzieć jej umowę o pracę
na ogólnych zasadach. Pracownicy należy się jednak wynagrodzenie za okres wypowiedzenia, niezależnie od tego, czy pracodawca znalazł jej wówczas pracę, czy nie.
Jeżeli brak możliwości powierzenia pracownicy powracającej do pracy dotychczasowego stanowiska jest tylko czasowy, pracodawca może już pierwszego dnia po powrocie jednostronnie oddelegować ją na podstawie art. 42 § 4 k.p. do innej pracy. Ale tylko wówczas, gdy są spełnione następujące warunki:
- taka potrzeba wynika z uzasadnionych potrzeb pracodawcy,
- powierzenie pracy dotyczy innej pracy niż określona w umowie o pracę,
- okres powierzenia pracy nie przekracza 3 miesięcy w roku kalendarzowym oraz
- nie powoduje to obniżenia wynagrodzenia i odpowiada kwalifikacjom pracownika.
Podstawa prawna: art. 42 § 4, art. 183[2] ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).