Urlop może przysługiwać także za okresy nieświadczenia pracy

Konkretny wymiar urlopu wypoczynkowego u danego pracodawcy zależy od liczby miesięcy, w czasie których pracownik pozostawał w zatrudnieniu. W trakcie trwania stosunku pracy zdarzają się oczywiście okresy, w których pracownik jest nieobecny w pracy. Jednak wyłączenie prawa do urlopu następuje tylko za okresy ściśle wymienione w art. 155² Kodeksu pracy. A zatem urlop pomniejsza się proporcjonalnie, jeżeli pracownik przez co najmniej 1 miesiąc:

• przebywał na urlopie bezpłatnym lub wychowawczym,
• odbywał służbę wojskową,
• był tymczasowo aresztowany,
• odbywał karę pozbawienia wolności,
• był nieobecny w pracy z nieusprawiedliwionych przyczyn.

W pozostałych, niewymienionych wyżej, przypadkach – urlop należy się także za okresy, w których pracownik wprawdzie nie świadczył pracy, ale pozostawał w zatrudnieniu. Do takich okresów zaliczyć należy m.in. okres nieobecności spowodowanej chorobą. Nawet więc, jeśli pracownik (pozostający przez cały rok w zatrudnieniu w pełnym wymiarze) przez kilka miesięcy chorował – należy udzielić mu całego należnego za dany rok urlopu (a więc pełnych 20 albo 26 dni).

Prawo do ekwiwalentu urlopowego jest ściśle związane z prawem pracownika do urlopu. Dlatego jeśli pracownik, świadczył pracę w danym okresie to nabył prawo do urlopu (mimo, że np. w tym czasie chorował). Jeżeli więc dojdzie do rozwiązania umowy, a nie udzielono pracownikowi należnego mu urlopu w naturze – należy wypłacić mu ekwiwalent urlopowy za tyle dni, ilu nie zdążył wykorzystać.