Za samowolne udzielenie urlopu na żądanie – nawet dyscyplinarka

Data: 16-04-2013 r.

Każdy pracownik ma prawo do 4 dni urlopu na żądanie w roku, którego terminu wykorzystania nie musi uzgadniać z pracodawcą. Niemniej jednak obowiązek udzielenia takiego wolnego nie jest bezwzględny.

Zgodnie z orzecznictwem Sądu Najwyższego, pracodawca może odmówić żądaniu pracownika ze względu na szczególne okoliczności, które powodują, że jego zasługujący na ochronę wyjątkowy interes wymaga obecności pracownika w pracy (wyrok SN z 28 października 2009 r., sygn. akt II PK 123/09). Zdaniem SN „pracownik nie może zatem rozpocząć urlopu na żądanie, dopóki pracodawca nie wyrazi na to zgody, czyli nie udzieli mu takiego urlopu. Wyraźne sprecyzowanie takich reguł korzystania z urlopu na żądanie uprawnia do stwierdzenia, iż mogą zdarzyć się sytuacje, w których pracodawca może odmówić uwzględnienia żądania pracownika, bowiem wymóg ustawowy udzielenia urlopu przez pracodawcę byłby zbędny, gdyby czynność pracodawcy w każdym przypadku miała sprowadzać się wyłącznie do akceptacji wniosku pracownika.”

Niemniej jednak należy pamiętać, że odmowa udzielenia urlopu na żądanie powinna być zawsze rozpatrywana indywidualnie. Nie można ustalić odgórnych przypadków, w których pracodawca może nie udzielić takiego wolnego.

Przykład:

Pracodawca w regulaminie pracy ustalił, że pracownicy nie mogą wnioskować o urlop na żądanie w okresie od 1 lipca do 31 sierpnia. Jest to sezon urlopowy, w którym pracodawca ma najwięcej zamówień i największe zapotrzebowanie na pracę. Taki zapis będzie jednak nieprawidłowy, gdyż każda odmowa udzielenia urlopu na żądanie powinna być rozpatrywana indywidualnie w oparciu o obiektywne kryteria.

 

W sytuacji opisanej w pytaniu pracownik z dużym wyprzedzeniem wiedział o konieczności wyjazdu. Nie zmienia to jednak faktu, że mogły nastąpić takie okoliczności, które mu ten wyjazd utrudniają. Niemniej jednak rozpoczęcie urlopu na żądanie przed udzieleniem go przez pracodawcę może być uznane za nieusprawiedliwioną nieobecność w pracy, będącą ciężkim naruszeniem podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy (por. wyrok SN z 16 września 2008 r., sygn. akt II PK 26/08, OSNP 201/3-4/36).

Podstawa prawna:

  • art. 52 § 1 pkt 1, art. 1672, art. 282 § 1 pkt 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).

Michał Tomaszewski, prawnik, specjalista prawa pracy


Zobacz także:

Zaloguj się, aby dodać komentarz

Nie masz konta? Zarejestruj się »

Zobacz także

30 najciekawszych pytań z prawa pracy

pobierz

Różnicowanie wynagrodzeń na takich samym stanowiskach

pobierz

Dokumentacja pracownicza

pobierz

Pracownik może krytykować decyzje szefa, ale nie jego osobę

pobierz

Polecane artykuły

Array ( [docId] => 26995 )
Array ( [docId] => 26995 )