Zaległy urlop na żądanie - także po 30 września

Załóżmy, że pracownik w styczniu 2012 r. nabył prawo do 26 dni urlopu za 2012 r. Zasadniczo urlopu udziela się w roku nabycia prawa do niego. Oznacza to, że w planie urlopów na 2012 rok należało pracownikowi zaplanować 22 dni urlopu (26 – 4 dni urlopu na żądanie, których się nie planuje).

Jeżeli zaś w firmie nie było planu urlopów i obowiązują wnioski urlopowe, trzeba było umożliwić pracownikowi wykorzystanie całego tego urlopu w 2012 r. Pracodawca nie miał prawa nakazać pracownikowi przełożenia tego urlopu na 2013 rok. Takie przesunięcie jest bowiem możliwe tylko w dwóch przypadkach:

• jeśli pracownik tego chce,
• gdy zachodzą okoliczności, które przesuwają już zaplanowany urlop: zarówno niezależne od woli stron (np. choroba), jak i szczególne potrzeby pracodawcy.

Przyjmijmy, że w 2012 roku pracownik wykorzystał 15 dni urlopu, z których 2 w trybie „na żądanie”. A zatem 11 dni urlopu przechodzi mu na 2013 r. jako urlop zaległy – z czego 9 dni było niewykorzystanym „zwykłym” urlopem, a 2 dni stanowiły niewykorzystany były urlop „na żądanie”. Zwykły urlop zaległy należy udzielić (po próbie porozumienia z pracownikiem – nawet przymusowo) w terminie do końca września 2013 r., a 2 dni, które były urlopem „na żądanie” – nawet po tej dacie (choć lepiej również nie czekać z tym zbyt długo).

Na temat zasad konsultowania z pracownikiem udzielania urlopów (także zaległych) można przeczytać w „Aktualnościach kadrowych”.

Podstawa prawna: art. 161, art. 168 ustawy z 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).

Szymon Sokolik

• Poród na wychowawczym da zasiłek macierzyński za 52 tygodnie
• Zlecenie na urlopie rodzicielskim nie pozbawi zasiłku
• Nie można potrącać nadwyżki urlopu z wynagrodzenia