Beata W. była zatrudniona w Zespole Szkół Ponadgimnazjalnych w K., jako nauczycielka. Pracę pełnoetatową w tej szkole rozpoczęła w 1991 roku. Jako nauczyciel szkoły publicznej była zatrudniona na podstawie mianowania, a w 2004 roku uzyskała stopień nauczyciela dyplomowanego.
W kwietniu 2011 r. dyrektor szkoły zdecydował o zmianach organizacyjnych – od nowego roku szkolnego miała ulec zmniejszeniu liczba klas i tym samym – liczba godzin nauczania poszczególnych przedmiotów. Dlatego dyrektor poinformował nauczycielkę o konieczności rozwiązania z nią stosunku pracy na mocy art. 20 ust. 1 pkt 2 Karty Nauczyciela.
Od kwietnia do maja 2011 r. nauczycielka była na zwolnieniach lekarskich, po czym uzyskała orzeczenie o potrzebie udzielenia jej urlopu zdrowotnego. Dzień później otrzymała ze szkoły pismo o wypowiedzeniu stosunku pracy. Niezwłocznie dostarczyła więc do szkoły orzeczenie lekarskie dotyczące urlopu zdrowotnego. Dyrektor szkoły udzielił jej tego urlopu, ale tylko na okres do końca sierpnia 2011 r., czyli do dnia rozwiązania stosunku pracy.
Nauczycielka skierowała do sądu pozew o przywrócenie do pracy na dotychczasowych warunkach.
