W jaki sposób sędziowie sygnalizują grę w siatkówce

Experto24.pl

Wed, 18 Jul 2012 00:00:00 +0200

Ważne jest, by rozumieć język sędziów. Wystarczy po każdej akcji obserwować sędziego, aby wiedzieć, której drużynie został przyznany punkt, za co, jakie przewinienie popełnił dany zawodnik. Samowystarczalność, która pozwala nam uniknąć pytań typu: „Dlaczego oni nie otrzymali punktu?” daje nam większą radość oglądania meczów siatkówki.

• wskazanie zespołu, który wygrał akcję – sędzia wyciąga wyprostowaną rękę w kierunku zespołu, który wygrał akcję;
• wykonanie zagrywki – sędzia zgina wyprostowaną rękę w kierunku zagrywki;
• przerwa – sędzia układa dłonie w kształcie litery T;
• zmiana zawodnika – sędzia wykonuje przed sobą obrót przedramionami;
• koniec seta – sędzia krzyżuje na piersiach przedramiona z otwartymi dłońmi;
• błąd bloku – sędzia unosi obie ręce z otwartymi dłońmi skierowanymi w stronę boiska;
• błąd ustawienia – sędzia wykonuje przed sobą obrót palcem wskazującym;
• piłka w boisku – sędzia kieruje wyprostowaną rękę w dół w kierunku boiska, po stronie którego spadła piłka;
• piłka autowa – sędzia podnosi oba przedramiona pionowo do góry z otwartymi dłońmi skierowanymi do twarzy;
• piłka rzucona – sędzia wykonuje w górę powolny ruch przedramienia z otwartą dłonią skierowaną w kierunku twarzy;
• podwójne odbicie – sędzia unosi dwa rozchylone palce (wskazujący i serdeczny);
• błąd czterech odbić – sędzia unosi cztery rozchylone palce;
• dotknięcie siatki – sędzia wskazuje (dotyka) taśmy siatki, po stronie której zawodnik popełnił błąd;

• przełożenie rąk za siatkę – sędzia umieszcza dłoń skierowaną w dół ponad siatką;
• powtórzenie akcji – sędzia pionowo unosi oba kciuki;
• piłka dotknięta – sędzia pionowo podnosi jedną dłoń, po palcach której przesuwa drugą dłoń.

To nic trudnego, a wszystko jest jasne.

Jak można dostać się do reprezentacji narodowej

Experto24.pl

Fri, 29 Jun 2012 00:00:00 +0200

Gra z orłem na piersi to marzenie wielu młodych adeptów piłki siatkowej. Jego realizacja wymaga od zawodnika nie tylko posiadania talentu i nieprzeciętnych umiejętności. Podstawą jest ciężki trening, który pozwoli piąć się na coraz wyższe szczeble w siatkarskiej karierze.

Od samego początku

Wykazywanie się posiadanymi umiejętnościami od najwcześniejszego okresu gry w siatkówkę, czy to podczas treningów czy meczów, może zostać docenione przez trenerów lub osoby poszukujące siatkarskich talentów. Jeśli młody zawodnik błyśnie np. podczas rozgrywek szkolnych czy ligowych, ma większą szansę, że zainteresują się nim odpowiednie osoby, które przykładowo zaproponują mu grę w lepszym zespole lub naukę w Szkole Mistrzostwa Sportowego.

Rozgrywki na poziomie wojewódzkim czy krajowym zwiększają szansę na dostanie się do młodzieżowych lub juniorskich reprezentacji Polski, a stąd droga do seniorskiej reprezentacji jest ułatwiona.

Kadra narodowa

Zawodnicy grający na najwyższym poziomie rozgrywek krajowych, czyli Plus Lidze i Plus Lidze Kobiet, ligach zagranicznych, a czasem i zaplecza ekstraklasy, czyli zespołów I-ligowych podlegają ciągłej obserwacji. Sztab szkoleniowy reprezentacji Polski jeździ na mecze, turnieje, a także treningi wybranych ekip, zbiera odpowiednie materiały, nagrania, opinie, robi notatki, które następnie podlegają analizie. Selekcjoner przeprowadza również rozmowy z zawodnikami, których widziałby w reprezentacji.

Siatkarz lub siatkarka może dowiedzieć się o powołaniu do kadry podczas bezpośredniej lub telefonicznej rozmowy z trenerem albo po otrzymaniu stosownego dokumentu od Polskiego Związku Piłki Siatkowej.

Na pierwsze zgrupowanie reprezentacji zapraszana jest szeroka kadra zawodników, spośród których trenerzy wybierają podstawową dwunastkę. Pozostali gracze stanowią tzw. kadrę B. Podczas problemów zdrowotnych lub słabszej dyspozycji zawodnika z podstawowego składu mają oni szansę dostania się do pierwszej drużyny.

Jakie role w drużynie siatkarskiej spełniają poszczególni zawodnicy

Experto24.pl

Tue, 26 Jun 2012 00:00:00 +0200

W meczu piłki siatkowej bierze udział 12 zawodników, którzy podzieleni są na dwie drużyny po sześć osób. Wśród nich wyróżniamy atakujących, rozgrywających, środkowych bloku, przyjmujących. Na boisku pojawia się również siatkarz pełniący funkcję libero.

Atakujący

Ze względu na grę głównie na prawej stronie boiska nazywany jest również prawoskrzydłowym. Tylko w jednym ustawieniu atakujący kończy piłki jako lewoskrzydłowy, ma to miejsce w momencie przejścia z drugiej linii do pierwszej (obszar między siatką a linią trzeciego metra).

Podstawowym zadaniem atakującego jest kończenie przeprowadzanych przez drużynę akcji atakiem z piłki wystawionej mu przez rozrywającego na pierwszą lub drugą linię boiska. Siatkarz ten również blokuje, zagrywa i gra w obronie.

Rozgrywający

Popularnie zwany wystawiającym, mózgiem lub głową drużyny. Jego zadaniem jest wystawianie piłek przyjętych lub obronionych przez przyjmującego albo libero do zawodnika atakującego. Rozgrywający musi „gubić” blok przeciwnika, czyli wystawiać tak piłkę, aby zawodnicy z przeciwnej drużyny stojący pod siatką nie zorientowali się, do którego siatkarza będzie wystawiona piłka.

To rozgrywający kieruje grą na boisku. Każde drugie odbicie piłki na połowie danej drużyny powinno przejść przez tego zawodnika.

Przyjmujący

To zawodnik grający po lewej stronie boiska w pierwszej linii. Po wykonaniu zagrywki gra on na środku boiska, w drugiej linii. Do zadań przyjmującego należy przyjęcie zagrywki, obrona kontry przeciwnika, atak z lewej strony boiska lub atak z tzw. „pipa” wyprowadzany ze środka boiska zza linii trzeciego metra. Zawodnik ten bierze również udział w bloku oraz zagrywa. Na boisku w czasie gry znajduje się dwóch przyjmujących.

Środkowy bloku

Środkowy to zawodnik grający zawsze na środku siatki. Do jego głównych zadań należy blokowanie akcji przeciwnika oraz atakowanie z krótkiej, czyli ataku z pierwszego tempa. W momencie przejścia do drugiej linii, po stracie możliwości zagrywania, zmieniany jest przez libero. Środkowy to najczęściej najwyższy zawodnik na boisku.

Libero

Zadaniem tego zawodnika jest przyjęcie zagrywki, obrona i asekuracja. Nie może on atakować, zagrywać, blokować. Ubrany jest w strój w kolorze kontrastującym do ubioru reszty zawodników z jego drużyny. Libero gra przede wszystkim w drugiej linii, czyli za linią boiska oznaczającą 3 metr. Zawodnik na pozycji libero ma poprawić grę zespołu w obronie, zwiększyć pewność gry drużyny oraz zadbać o jak najlepsze przyjęcie zagrywki przeciwnika.

Jakie upomnienia i kary może stosować sędzia w siatkówce

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Słowne obrażanie przeciwnika lub sędziego, zachowanie niezgodne z zasadami fair play, przepychanki pod siatką, odgrażanie się czy opóźnianie gry. Te sytuacje występujące na boisku, na którym toczy się mecz siatkówki, powodują, że arbiter główny spotkania może upomnieć zawodnika, trenera lub drużynę, a w najgorszym przypadku nawet pokazać żółtą lub czerwoną kartkę.

Upomnienie słowne lub gestem

Upomnienie słowne lub gestem przez sędziego następuje w momencie niewłaściwego zachowania się zawodnika, trenera lub drużyny. Dotyczy to dyskusji z sędziami, np. na temat niewłaściwej interpretacji akcji, stosowanie obraźliwych słów lub zwrotów wobec przeciwnika, sędziego czy kibiców.

Sędzia może również upomnieć zawodnika, który po wygranej akcji kieruje w stronę przeciwnika gesty zwycięstwa i radości ze zdobytego punktu.

Ostrzeżeniem kończy się również celowe opóźnianie gry np. poprzez niezgodną z przepisami gry zmianę, zwlekanie z wyjściem na boisko po odgwizdaniu przez arbitra zakończenia przerwy.

Upomnienia stosowane są także momencie niegroźnych starć lub przepychanek między zawodnikami.

Sędzia może zwrócić uwagę drużynie w momencie stosowania przez nią zasłony – sytuacja, w której podczas wykonywania zagrywki przez zawodnika z danego zespołu gracze pod siatką lub w linii obrony ustawiają się w sposób uniemożliwiający przeciwnikowi obserwację zagrywającego i lotu piłki.

Żółte i czerwone kartki w meczu siatkówki

W przypadku brutalnego, grubiańskiego zachowania, próby lub ataku fizycznego, wyraźnie obraźliwego i oczerniającego sędziów, zawodnika, drużynę, działaczy lub kibiców sędzia może ukarać zawodnika, całą drużynę lub jej trenera żółtą kartką. Kartonik ten pojawia się również w momentach, kiedy po upomnieniu słownym lub gestem czynności podlegające naganie nie zostały zaprzestane. W momencie jej otrzymania zespół traci punkt, a przeciwnik zyskuje prawo do wykonywania zagrywki.

W sytuacjach o najwyższym poziomie niewłaściwego zachowania lub agresji sędzia może pokazać czerwoną kartkę lub kartoniki w żółtym i czerwonym kolorze równocześnie. Pierwsza możliwość powoduje wykluczenie z gry. Zawodnik udaje się na miejsce kar, gdzie zostaje do końca danego seta. W przypadku wykluczenia dla trenera, traci on prawo do kierowania grą zespołu i musi siedzieć w polu kar. Kombinacja dwóch kartek oznacza dyskwalifikację. Zawodnik zdyskwalifikowany musi opuścić obszar kontrolowany przez komisję sędziowską do końca spotkania.

W przypadku upomnień słownych, gestem lub karach kartkowych dla zawodnika, drużyny lub trenera pierwszy sędzia spotkania przywołuje do siebie kapitana zespołu i poprzez niego udziela nagany.

Jakie zasady obowiązują w siatkówce

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Kiedy „złota drużyna” Huberta Jerzego Wagnera sięgała po złoty medal olimpijski w Montrealu w 1976 roku, w meczu siatkarskim mogła zdobyć punkt jedynie przy swojej zagrywce. Obecnie każda akcja jest punktowana bez względu na to, który zespół wykonuje zagrywkę. Jakie jeszcze zasady obowiązują w piłce siatkowej?

Modyfikacja zasad gry w siatkówkę

Największą modyfikację przepisów siatkarskich przyniósł rok 1998. Po mistrzostwach świata w Japonii Międzynarodowa Federacja Piłki Siatkowej zmieniła system punktowania – drużyny zdobywają punkt po każdej akcji, niezależnie od tego, kto zagrywa, wydłużyła set z 15 do 25 punktów przy minimum 2 punktach różnicy – oprócz tie-breaka, czyli piątego seta, w którym gra się do 15 punktów, wprowadziła zawodnika libero – zmiennika jednego z graczy linii obrony oraz wydłużyła czas na wykonanie zagrywki z 5 do 8 sekund.

Nowelizacja przepisów nastąpiła w 2008 roku. Od tego czasu sędzia odgwizduje błąd dotknięcia siatki tylko w momencie kontaktu zawodnika z górną taśmą (biała taśma o szerokości 7 cm) lub w momencie, gdy dotknięcie siatki w jakikolwiek sposób utrudnia grę przeciwnikowi.

Przyśpieszono również procedurę zmiany graczy, zwiększono liczbę zawodników libero do dwóch, którzy mogą zmieniać zawodników w czasie gry bez sygnalizacji o zmianie (od 2011 roku libero mogą zmieniać się między sobą) oraz liczbę graczy, którzy mogą być wpisani do meczowego protokołu – maksymalnie 12 lub 14.

Obowiązujące zasady gry w siatkówkę

W siatkówce chodzi o przebicie piłki nad siatką tak, aby upadła na pole gry drużyny przeciwnej lub wymusiła na niej popełnienie błędu, np. odbicie piłki w aut.

Wprowadzenie piłki do gry rozpoczyna się od zagrywki. Zespół na swojej połowie może odbić piłkę trzykrotnie z tym, że jeden zawodnik może ją dotknąć tylko raz. Wyjątkiem są dwie sytuacje – zawodnik może odbić ponownie piłkę jeśli ta odbije się od jego bloku oraz gdy między jego pierwszym a trzecim odbiciem kontakt z piłką ma inny zawodnik.

Piłkę można odbijać dowolną częścią ciała.

Jedna partia meczu toczy się do momentu zdobycia przez jedną z drużyn 25 punktów przy dwóch punktach różnicy, np. 26:24, 27:25, itd. Mecz gra się do 3 wygranych setów. W przypadku remisu 2:2 rozgrywany jest piąty set tzw. tie-break do 15 punktów lub dwóch punktów różnicy, np. 16:14, 17:15, itp.

Zawodnicy na boisku

Na boisku jednocześnie może znajdować się 12 zawodników (po sześciu na jednej stronie boiska). Zawodnik libero zmienia jednego gracza z linii obrony – pole gry między linią trzeciego metra a linią końcową – po zakończonej akcji. Zagrywkę wykonuje się zza końcowej linii boiska, jej nadepnięcie uznawane jest za błąd. Może ona dotknąć siatki tylko w momencie, gdy przeleci na jej drugą stronę. Zagrywki nie można blokować ani atakować, należy ją przyjąć i rozegrać akcję.

Zawodnicy na boisku ustawiają się po trzech wzdłuż linii siatki i trzech w polu obrony, zgodnie z ustawieniem zapisanym na specjalnej kartce przekazanej sędziemu przez trenera przed meczem. Przemieszczanie się zawodników (rotacja) następuje po zdobyciu przez zespół możliwości wykonania zagrywki. Zawodnicy zmieniają się wówczas zgodnie z ruchem wskazówek zegara o jedną pozycję.

Wśród zawodników wyznacza się kapitana, ale nie może nim zostać zawodnik libero. Kapitan bierze udział w losowaniu stron oraz zagrywki przed rozpoczęciem meczu. Tylko on może rozmawiać z sędzią jako reprezentant całego zespołu. Kiedy znajduje się na ławce rezerwowych, trener musi wyznaczyć innego zawodnika do tej funkcji, który znajduje się na boisku.

W czasie seta trener może dokonać 6 zmian. Jeden gracz może opuścić boisko raz w ciągu seta i powrócić również raz na swoje miejsce. Liczba zmian z libero jest nieograniczona.

To podstawowe zasady obowiązujące w piłce siatkowej. Szczegółowy regulamin gry określa dokument wydany przez FIVB.

Na czym polega rotacja zawodników na boisku

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Oglądając zawody piłki siatkowej, możemy zaobserwować, że zawodnicy obu drużyn, w momencie rozpoczynania meczu, wychodzą na boisko i ustawiają się w określonych miejscach. Natomiast w czasie spotkaniu gracze przechodzą z pozycji na pozycję zgodnie z ruchem wskazówek zegara. W ten sposób zespół dokonuje rotacji.

Ustawienie początkowe

Przed rozpoczęciem każdego siatkarskiego spotkania trener danej drużyny ma obowiązek przekazania sędziemu drugiemu lub sekretarzowi kartki z ustawieniem zespołu. Jest to kartonik, na którym znajdują się wypisane numery zawodników w polach oznaczonych rzymskimi cyframi od I do VI.

Zawodnik na pozycji I staje w polu zagrywki, na II – na środku boiska w drugiej linii (pole gry między linią trzeciego metra a linią końcową boiska), na III – na lewej stronie boiska w drugiej linii. Z lewej strony boiska wzdłuż siatki znajduje się pozycja IV, na środku bloku V, a po prawej stronie siatki – VI.

Trener może zmienić ustawienie swojej drużyny po zakończeniu seta. Sędzia odgwiżdże błąd ustawienia, kiedy w momencie uderzenia piłki przez zagrywającego, pozostali zawodnicy nie zajmują odpowiedniej pozycji na polu gry. Wówczas zespół traci punkt i możliwość dalszego zagrywania.

Rotacja w czasie gry

W momencie odbioru zagrywki drużyny przeciwnej jedynie rozgrywający może znajdować się w innym miejscu na boisku niż wynika to z porządku rotacji. Zawodnicy znajdujący się w drugiej linii, gdy zagrywający z drużyny przeciwnej uderza piłkę, muszą być ustawieni dalej niż zawodnicy im odpowiadający, stojący wzdłuż siatki.

Błąd rotacji pojawia się w momencie, gdy zagrywkę wykona zawodnik inny niż to wynika z porządku przejścia zawodników. Wówczas drużyna traci punkt i prawo do wykonywania zagrywki. Natomiast po wykonaniu zagrywki, zawodnik może znajdować się w dowolnym miejscu na boisku, jednak zgodnie z pełnioną funkcją, czyli zawodnicy przyjmujący na lewym skrzydle linii ataku i obrony, środkowy na środku, a atakujący i rozgrywający na prawej stronie boiska.

Kiedy na boisku pojawia się libero za zawodnika z drugiej linii, najczęściej środkowego bloku, ustawia się on na pozycji tego gracza. Libero opuszcza pole gry w momencie, gdy w wyniku rotacji, miałby się on znaleźć pod siatką. Wówczas wraca zawodnik, którego libero zmienił.

Jakie zagrania wyróżniamy w siatkówce

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Atak z „krótkiej”, atak z drugiej linii, „brazylijka”, skrót, pad to tylko niektóre z elementów siatkarskiego rzemiosła. Ogólnie, w piłce siatkowej, wyróżnia się cztery podstawowe zagrania: zagrywka, obrona, atak i blok.

Zagrywka w siatkówce

Zagrywka - nazywana również podaniem - to element, od którego zaczyna się każda akcja w siatkówce. Jednocześnie jest jedynym zagraniem, który zawodnik wykonuje indywidualnie, bez współpracy ze swoim zespołem.

Wyróżniamy dwa podstawowe rodzaje zagrywki – dolną i górną, która dodatkowo dzieli się na zagrywkę z miejsca i z wyskoku. Wśród zagrywek z wyskoku wyodrębnia się jeszcze zagrywkę standardową i „brazylijkę” - zagrywka szybująca, płaska wykonywana przy krótkim najściu do nisko wyrzuconej piłki, charakteryzująca się bezrotacyjnym lotem. Skrót to piłka zagrana z miejsca lub wyskoku w pole trzeciego metra (między siatką a linią trzech metrów) boiska przeciwnika.

Obrona w siatkówce

Gra w obronie polega na podbiciu piłki w momencie, kiedy po odbiciu przez zawodnika z drużyny przeciwnej przechodzi nad siatką tak, aby nie dotknęła ona podłoża na naszej stronie boiska. Do elementów gry obronnej w siatkówce zaliczane jest także przyjęcie zagrywki przeciwnika oraz asekuracja ataku. Za grę obronną zespołu odpowiada przede wszystkim libero.

Blok w siatkówce

To zagranie o charakterze obronnym. Wykonywany jest przez zawodników stojących wzdłuż siatki w momencie wyprowadzania ataku przez drużynę przeciwną lub w chwili znajdowania się piłki nad siatką. Polega na wyskoku i ustawieniu rąk powyżej górnej taśmy siatki w taki sposób, aby tworzył on „mur” uniemożliwiający przebicie się przeciwnikowi na drugą stronę siatki.

W bloku może uczestniczyć maksymalnie trzech zawodników. O bloku mówi się w momencie dotknięcia przez zawodnika piłki. Wyskok do bloku bez piłki jest próbą bloku.

Atak w siatkówce

Siatkarski atak to przebicie jednorącz piłki na stronę przeciwnika, które uniemożliwia lub utrudnia drużynie przeciwnej jej odebranie. Atak rozpoczyna się dojściem do siatki w 2-3 krokach z miejsca oddalonego od niej o około 3,5 m. Praworęczny zawodnik rozpoczyna najście od kroku lewej nogi, potem stawia prawą, a następnie dostawienia lewą i wybija się w górę.

Przy dojściu do ataku wykonujemy wymach oburącz do tyłu, w momencie wyskoku wysuwamy obie ręce do przodu, odchylamy zgiętą rękę, którą atakujemy za głowę, a następnie uderzamy piłkę. Ciało podczas ataku powinno być wygięte w łuk.

U gracza leworęcznego dojście do ataku zaczyna się od prawej nogi.

Wyróżniamy silne i dynamiczne zbicie, plas – uderzenie piłki w miejsce najsłabiej pilnowane przez przeciwnika, kiwnięcie (kiwkę) – atak podobny do plasu z tym, że w momencie wykonywania ostatniej fazy dojścia do ataku, markujemy go, a wykonujemy lekkie przebicie piłki.

Wyróżniamy takie rodzaje ataku, jak „krótka” – atak zawodnika środkowego z pierwszej linii, „podwójna krótka” – środkowy markuje atak, ale piłka uderzana jest przez innego zawodnika, który wyskakuje zza plecami środkowego, atak z drugiej linii – atak zza linii 3 m.

Jak wykonać dobry blok

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Niekiedy podczas oglądania meczu piłki siatkowej możemy usłyszeć, że dany zawodnik ma świetne wyczucie bloku. Dotyczy to zwłaszcza siatkarzy grających na środku bloku. Jednak umiejętność blokowania to nie tylko wrodzony talent, ale przede wszystkim wiele elementów, których można się nauczyć.

Po co wykonywany jest blok w siatkówce

Celem bloku jest przede wszystkim zdobycie punktu bezpośrednio poprzez zatrzymanie ataku wyprowadzanego przed drużynę przeciwną. Pomaga on chronić określony obszar pola gry oraz wpływa na decyzję zmiany kierunku ataku.

W momencie kiedy piłka odbije się od rąk blokujących (czyli zostanie wykonany tzw. wyblok) drużyna stawiająca blok może wyprowadzić kontratak. Blok mogą wykonywać jedynie zawodnicy, którzy stoją wzdłuż siatki w momencie wyprowadzania ataku przez drużynę przeciwną lub w chwili znajdowania się piłki nad siatką. W bloku może uczestniczyć maksymalnie trzech zawodników.

Jak skakać do bloku

Zawodnik powinien ustawić się w rozkroku w niewielkiej odległości od siatki. Nogi muszą być lekko ugięte w kolanach, ręce uniesione powyżej głowy, również lekko ugięte. W momencie wyskoku wyprostowane i unieruchomione w łokciach i barkach ręce należy unieść jak najwyżej ponad górną taśmę siatki. Ramiona powinny znajdować się przy siatce. Palce muszą być szeroko rozstawione, tak, aby tworzyły jak największą powierzchnię.

W momencie kontaktu rąk z piłką należy zgiąć nadgarstki w dół. Po wykonaniu bloku zawodnik powinien znaleźć się w tym samym miejscu, z którego się wybijał. Wyskok do bloku zawodników skaczących wysoko, uderzających piłkę z opóźnieniem oraz atakujących z drugiej linii powinien nastąpić później niż wyskok przy ataku ze skrzydeł lub środka pierwszej linii.

Przemieszczanie się do bloku

To, gdzie zostanie wykonany blok zależy od miejsca, w które rozgrywający drużyny przeciwnej pośle piłkę swojemu zawodnikowi atakującemu. Nazywane jest to „czytaniem gry”.

Blokujący może poruszać się do bloku krokiem odstawno-dostawnym – najlepszy przy krótszych odległościach do pokonania lub krokiem skrzyżnym – umożliwia szybsze przemieszczanie się. Zawodnicy mogą przemieszczać się w kierunku do antenki – środkowy dołącza do skrzydłowego lub w kierunku środka boiska – zawodnicy skrzydłowi dołączają do środkowego bloku.

O bloku mówi się w momencie dotknięcia piłki przez zawodnika. Wyskok do bloku bez piłki jest próbą bloku. Blokiem punktowym jest ten zakończony zdobyciem punktu przez drużynę go wykonującą. Wersja pasywna ma osłabić siłę ataku przeciwnika tak, aby drużyna wybroniła piłkę i wyprowadziła kontratak. Przy tym rodzaju bloku nie przekłada się rąk na drugą stronę siatki, a lekko odchyla do tyłu.

Celem taktycznym tego elementu jest wymuszenie na atakującym zmiany kierunku zbicia. Wykonując ten rodzaj bloku zawodnik przekłada ręce przez siatkę oczywiście bez utrudniania gry przeciwnikowi. W innym przypadku zostanie odgwizdany błąd i drużyna straci punkt.

Kiedy sędzia odgwiżdże błąd siatkarzowi albo drużynie

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

W czasie meczu piłki siatkowej pojawia się wiele sytuacji, w których sędzia odgwizduje błąd indywidualny lub zespołowy. Dotknięcie górnej taśmy siatki, piłka zahaczająca o antenkę, przekroczenie linii przy zagrywce lub nieprawidłowo odbita piłka to najczęstsze sytuacje na boisku, w których słyszymy gwizdek arbitra.

Błędy indywidualne w siatkówce

Zawodnik może popełnić błąd przy bloku polegający na dotknięciu górnej części siatki, czyli siedmiocentymetrowej taśmy. Podczas wykonywania tego elementu gry odgwizdane zostanie także przełożenie rąk na stronę przeciwnika, które wpływa na akcję przeciwnika, czyli np. uniemożliwia wystawę piłki rozgrywającemu.

Błędem jest również wyskok do bloku rozgrywającego, kiedy według ustawienia znajduje się on w drugiej linii oraz blok wykonany przez libero.

Sędziowski gwizdek usłyszymy także w momencie nastąpienia lub przekroczenia podczas ataku linii trzeciego metra przez zawodnika, który w danym ustawieniu jest w drugiej linii.

Przy wykonywaniu zagrywki błędem jest przekroczenie lub nastąpienie na linię końcową, a także podanie wykonane przed gwizdkiem sędziego lub po upływie 8 sekund.

Jako błąd traktowane jest uderzenie piłki w jedną z dwóch antenek, które znajduje się po dwóch bokach siatki.

Niezgodny z przepisami jest zbyt długi kontakt piłki z zawodnikiem, czyli tzw. przytrzymanie lub piłka niesiona.

Błędy drużynowe w siatkówce

Arbiter główny odgwiżdże zespołowi błąd w przypadku, gdy zawodnicy na swojej połowie odbiją piłkę więcej niż trzy razy (wyjątkiem jest tzw. wyblok).

Stosowanie przez drużynę zasłony, czyli takiego ustawienia zawodników pod siatką lub w linii obrony podczas wykonywania zagrywki przez jednego z jej graczy, który uniemożliwia przeciwnikowi obserwację zagrywającego i lotu piłki.

Błąd ustawienia odgwizdany jest w sytuacji, kiedy którykolwiek z grających zawodników w momencie uderzenia piłki przez zagrywającego nie zajmuje regulaminowej pozycji na boisku. Każdy z zawodników linii obrony musi znajdować się dalej od siatki niż odpowiadający mu zawodnik linii ataku.

Odgwizdywane są również sytuacje, kiedy piłka odbita przez zawodnika dotyka któregokolwiek przedmiotu znajdującego się na hali sportowej.

Jak wygląda rozgrzewka przed meczem siatkarskim

Experto24.pl

Mon, 25 Jun 2012 00:00:00 +0200

Rozgrzewka powoduje podwyższenie temperatury ciała, wydajności układu nerwowego i zmniejsza obciążenie stawów. Jednak przede wszystkim podbudza mięśnie do działania i zmniejsza ryzyko odniesienia kontuzji. Ważne jest, aby składała się z różnorodnych ćwiczeń przygotowujących wszystkie partie ciała do intensywnego i długotrwałego wysiłku.

Ćwiczenia biegowe i stretching

Rozgrzewkę powinno zacząć się od spokojnego truchtu wokół boiska. Następnie włącza się do biegania krążenie nadgarstków, wymachy i krążenie rąk w różnych kierunkach (przód, tył, w bok), podskoki jedno- i obunóż, krok odstawno-dostawny, przeplatankę i rzuty siatkarskie. Tę część można zakończyć biegiem ze zmiennym natężeniem tempa i skipami typu A – unoszenie wysoko kolan w stronę klatki piersiowej, B – bieg z wysokim unoszeniem kolan z jednoczesnym wyrzuceniem podudzia w przód, C – uderzanie piętami o pośladki oraz D – bieg o nogach wyprostowanych w kolanach.

Następnie przechodzi się do stretchingu, by rozciągnąć i uelastycznić poszczególne partie mięśni. Należy zacząć od głowy wykonując skłony i krążenie, następnie można przechodzić kolejno do rąk, krążenia tułowia i bioder, kolan i kostek.

Przejście do piłek

Po ćwiczeniach biegowych i stretchingu przychodzi czas na rozgrzewkę z piłkami. Zawodnicy stają naprzeciwko siebie w parach. Zaczynają od rzutów piłką jednorącz, oburącz, zza głowy i z boku, symulują atak. Następnie przechodzą do odbijania piłki sposobem górnym, dolnym, z elementami ataku i obrony.

Po rozgrzewce w parach zawodnicy przechodzą na siatkę, gdzie wykonują ataki z lewej, prawej strony boiska, a także jego środka. Po ataku siatkarze mają chwilę na zagrywkę. To ostatni element rozgrzewki przedmeczowej.

Długość rozgrzewki i jej intensywność jest zależna od indywidualnych potrzeb zawodnika. Zwykle trwa od 30 minut do godziny.