Spaghetti bolognese

Experto24.pl

Fri, 28 Sep 2012 00:00:00 +0200

Kto nie lubi spaghetti bolognese. Chyba nie znajdzie się taka osoba. Podaję wam przepis na to danie, gdyż jest ono przepyszne. Jedynie to zawsze mam problem z jego jedzeniem, ale po prostu każdy musi się trochę ubrudzić przy jego jedzeniu :-)

Składniki:

40 dag spaghetti
2 dag suszonych grzybów
1 cebula
1 marchewka
2 łodygi selera naciowego
10 dag wędzonego boczku ( powinien być w plasterkach )
2 łyżki oliwy z oliwek Extra Virgin
1 łyżka masła
1 łyżeczka suszonego oregano
50 dag mielonego mięsa wołowego lub wieprzowego
1 puszka koncentratu pomidorowego
½ szklanki bulionu mięsnego
1 szklanka wytrawnego czerwonego wina
10 dag sera Parmezan
sól
mielony czarny pieprz

Wykonanie:

Suszone grzyby należy zalać letnią wodą i odstawić na chwilę, aby napęczniały. Cebulę obieramy i kroimy w dosyć drobną kosteczkę. Marchewkę i liście selera naciowego należy obrać i również pokroić w kostkę. Na patelni rozgrzewamy oliwę z dodatkiem masła. Na rozgrzany tłuszcz wsypujemy cebulę oraz marchewkę i seler. Dokładnie mieszamy. Smażymy, aż warzywa nabiorą ładnego koloru. Namoczone wcześniej grzyby należy odsączyć z wody i posiekać. Następnie łączymy je razem z mielonym mięsem i oregano.

Mięso wrzucamy do warzyw i smażymy do momentu, kiedy z mięsa zrobią się grudki. Pod koniec dodajemy koncentrat pomidorowy oraz bulion i wino. Następnie doprawiamy solą  i pieprzem do smaku. Całość dusimy pod przykryciem jeszcze przez godzinę. Później parmezan należy zetrzeć na tarce. W dużym garnku zagotowujemy wodę z dodatkiem soli i wrzucamy do niej makaron ( makaron powinien być al dente ). Odcedzony makaron mieszamy z wcześniej przygotowanym sosem. Przed podaniem makaron posypujemy jeszcze parmezanem.

Zobacz także:

• Hiszpańska tortilla z kiełbaską chorizo i rydzami
• Makaron z sosem diabelskim
• Ryż w pięciu kolorach

przepisy kulinarne

Gimjang - tradycyjna sztuka przygotowywana kimchi

Experto24.pl

Wed, 12 Sep 2012 00:00:00 +0200

Zbliżająca się jesień wywołuje u mnie wspomnienia o kimchi. Ta potrawa jest wszechobecna w kuchni koreańskiej. Koreańczycy nie wyobrażają sobie spożywania posiłków bez tego dodatku. Również kimchi jest głównym składnikiem wielu przepysznych i pikantnych dań.

W przeszłości każdego roku pod koniec października lub na początku listopada rozpoczynało się Gimjang (możesz go również spotkać pod nazwą kimjang; jest to tradycyjny proces przygotowania i przechowywania kimchi, pikantnej koreańskiej kiszonki z warzyw w okresie zimowym). Wszystkie gospodynie domowe wraz z rodziną przygotowywały kimchi z kapusty pekińskiej i z rzodkwi na cały okres zimy. Przyrządzanie trwało przeważnie kilka dni. W okresie zimowym było przechowywane w beczkach głęboko w ziemi lub pod dużą ilością worków ze słomy.

Najbardziej popularnym kimchi w Korei jest Baechu-kimchi. Poniżej przedstawiam najważniejsze rodzaje kimchi:

• Baechu-kimchi – kimchi z połówek kapusty pekińskiej,
• Kkakdugi (radish kimchi) - kimchi z białej rzodkwi,
• Pa kimchi - kimchi z młodej dymki,
• Pulgunmuu kimchi - kimchi z rzodkiewek,
• Kaji kimchi – kimchi z bakłażana,
• Oi Sobaki kimchi - kimchi z ogórka,
• Mak kimchi – kimchi z pociętej kapusty pekińskiej,
• Mul kimchi – wodne kimchi.

W dzisiejszych czasach organizowane są imprezy na których można zobaczyć i nauczyć się jak przygotowuje się tradycyjnie kimchi. W 2011 roku wyruszył w podróż dookoła świata „KimchiBus” który przybliża kuchnię koreańską a przede wszystkim kulturę jedzenia i przygotowywania kimchi.

Zobacz także:

• Kimchi – koreański sposób na zimowe dni
• Kuchnia Pięciu Przemian
• Osiem głównych kuchni Chin

przepisy kulinarne

Hiszpańska tortilla z kiełbaską chorizo i rydzami

Experto24.pl

Tue, 11 Sep 2012 00:00:00 +0200

Danie pochodzi z północno-wschodniej prowincji Hiszpanii, Aragonii. Jest to jedyny region Półwyspu Iberyjskiego, w którego lasach można znaleźć naprawdę sporo grzybów. Dzięki dogodnemu położeniu w wysokich Pirenejach, obszar ten cechują duże opady atmosferyczne, zwłaszcza w okresie od września do listopada. Po takich deszczach udane grzybobranie gwarantowane! Vamos a recoger las setas!

Składniki (na 2 porcje):
- 200 g rydzów
- 2 łyżki oliwy z oliwek
- 2 łyżki masła
- 3 ząbki czosnku
- 2 kiełbaski chorizo (ewentualnie inne, mocno przyprawione i z czosnkiem)
- 6 jajek
- sól, pieprz

Wykonanie:

Umyj dokładnie rydze, osusz je na ręczniku kuchennym i jeżeli są dość duże, pokrój je na mniejsze części. Na dość głęboką patelnię wlej 1 łyżkę oliwy, a kiedy będzie wystarczająco rozgrzana, dodaj masło. Kiedy tłuszcz się roztopi, wrzuć na patelnię rydze i dopraw je solą i pieprzem, po czym zmniejsz ogień. W międzyczasie obierz ząbki czosnku, posiekaj je na drobniutkie kawałki, wrzuć na smażące się grzyby i zamieszaj. Po 1-2 minutach zdejmij patelnię z ognia i przełóż rydze na talerz.

Zdejmij skórkę z kiełbasek chorizo, pokrój je w cienkie półplasterki. W dużej misce zmiksuj jajka, dodaj do nich wędlinę oraz troszkę soli i pieprzu. Na tej samej patelni na której smażyłeś/aś rydze rozgrzej jeszcze jedną łyżkę oliwy. Wlej jajeczną masę i zmniejsz ogień. Smaż tortillę jakieś 3 minuty z jednej strony, od czasu do czasu szybko poruszając patelnią aby brzegi omleta nie przywarły do naczynia (żeby tortilla się nie przypaliła). Używając szpatułki lub szerokiej, teflonowej łyżki ostrożnie przewróć tortillę na drugą stronę (możesz też użyć w tym celu pokrywki albo dużego talerza) i kontynuuj smażenie jeszcze przez 1 minutę.

Zdejmij omlet z ognia, przełóż go na talerz, zaś na wierzchu rozłóż podsmażone z czosnkiem rydze, lekko dociskając grzyby. Przekrój tortillę na 2 połowy i podawaj.

Zobacz także:

• Tortille zapiekane z serem
• Makaron z sosem diabelskim
• Ryż w pięciu kolorach

przepisy kulinarne

Tortille zapiekane z serem

Experto24.pl

Thu, 30 Aug 2012 00:00:00 +0200

Tortille są wręcz idealnym smakołykiem zwłaszcza na imprezę. Na pewno wszyscy byliby zadowoleni, kiedy zaserwowałbyś takie danie na stole. Są wręcz pyszne. Znakomicie prezentują się podane w naczyniu, w którym były zapiekane. Polecam.

Składniki:

Następnie kurczaka łączymy razem z kremowym serem, cebulą oraz szczyptą soli. Na rozgrzanym tłuszczu na patelni podsmażamy tortille. Później je należy osuszyć papierowym ręcznikiem. Tortille zwijamy razem z kurczakiem i wkładamy do naczynia żaroodpornego.

Polewamy je sosem pomidorowym, a wierzch posypujemy żółtym serem. Naczynie należy przykryć folią aluminiową i wstawić do piekarnika nagrzanego do 180 stopni Celsjusza. Piec, aż ser się ładnie zarumieni. Tortille podajemy na gorąco, gdyż zimny ser jest nie smaczny.

Zobacz także:

• Gimjang - tradycyjna sztuka przygotowywana kimchi
• Osiem głównych kuchni Chin
• Ryż w pięciu kolorach

przepisy kulinarne

Egzotyczne owoce - jak sobie z nim poradzić

Experto24.pl

Thu, 16 Aug 2012 00:00:00 +0200

Kupienie nawet najbardziej egzotycznych owoców nie jest już dziś problemem. W supermarketach i dużych sklepach spożywczych bez problemu natkniemy się na świeży kokos, granat czy liczi. Zobacz, jak jeść i podawać najpopularniejsze egzotyczne owoce dostępne w naszym kraju.

Granat

Owoc rozkrawamy na dwie połówki jednym, poziomym cięciem, ściskając go jednocześnie w dłoni. Następnie, odwracamy połówkę pestkami do dołu i energicznie uderzamy w owoc, aż wszystkie pestki wypadną z jego środka. Pestki możemy jeść łyżeczką, użyć ich jako dodatku do mięs i sałatek.

Duże, soczyste granaty dostępne od połowy jesieni są z reguły bardziej kwaskowe, mięsiste i mają sporo soku. Będą dobrze nadawać się jako egzotyczny dodatek do potraw.

Liczi

Pod bordową skórką liczi kryje się niewielki galaretowaty owoc, który zjada się na surowo z wyjątkiem twardej pestki w samym środku.

Ma bardzo wyrazisty i mocny aromat, jest niezwykle słodkim owocem, który doskonale smakuje na surowo lub jako składnik sałatek owocowych. Wrzucony do kieliszka wina (musującego lub białego) nada mu ciekawy aromat.

Awokado

Owoc rozkrawamy na pół w pionie, nie odrywając od siebie połówek. Następnie przekręcamy energicznie  połowę owocu zgodnie z ruchem  wskazówek zegara. Pomoże nam to w łatwy sposób pozbyć się twardej i niejadalnej pestki.

Awokado to doskonały dodatek do sałatek o wyrazistym smaku. Owoc sam z siebie jest niezbyt aromatyczny i lekko gorzkawy, dlatego powinien towarzyszyć potrawom i składnikom o mocnym smaku. Doskonale sprawdza się w słynnym meksykańskim guacamole, sosie na bazie ostrej papryki, pomidorów, z dodatkiem czosnku i cebuli.

Kumquat

Ten niewielki, jajowaty cytrus smakiem oraz konsystencją najbardziej przypomina znaną nam cytrynę. Jego skórka jest jadalna, choć nie najsmaczniejsza. Z powodzeniem możemy używać go wszędzie tam, gdzie potrzebny jest kwaskowaty cytrynowy sok – do herbaty, koktajli, sosów. Zawiera mniej pestek niż cytryna czy limonka, co znacznie ułatwia jego obróbkę. Również jego smak jest delikatnie słodszy niż smak jego cytrusowych krewnych.

Kokos

Kokos należy przekłuć ostrym narzędziem, w miejscu gdzie zarysowują się trzy charakterystyczne koła. W ten sposób wydobędziemy ze środka cenny sok. Sok możemy zmieszać z ginem uzyskując popularny na Karaibach drink „Sky Juice”. Skorupa, umiejętnie uderzona tępym narzędziem, odsłoni brązowawy na zewnątrz i biały w środku miąższ, który możemy jeść na surowo lub ugotować z wodą, tworząc mleko kokosowe. Zalany rumem tworzy doskonały likier kokosowy.

• Domowy koktajl wielowarzywny
• Gimjang - tradycyjna sztuka przygotowywana kimchi
• Kuchnia Pięciu Przemian

Kuchnia Warszawy - kulinarny przewodnik

Experto24.pl

Tue, 31 Jul 2012 00:00:00 +0200

Kuchnia Warszawy, choć dziś trochę zapominana, jeszcze przed wojną była ogromnym tyglem licznych tradycji kulinarnych i wypadkową najróżniejszych smaków. Dziś na warszawskie potrawy składa się dawny jadłospis mazowieckiej szlachty, robotników z Pragi i Mokotowa, żydowskich kupców oraz polskiej arystokracji. Zobacz, jak smakuje kuchnia stolicy Polski.

Ozorek, flaki i inne przysmaki

Tradycyjna kuchnia warszawska ulegała wpływom rozmaitych kultur i wytworzyła przeróżne swoje wersje. Na potrawy jadane w stolicy wpływ miały różne narody (Żydzi, Ormianie, Francuzi), ale również różne klasy i warstwy społeczne. Inne posiłki jadał warszawski proletariat wielkoprzemysłowy, inne potrawy jadała elita finansowa czy intelektualna.

Niższe warstwy społeczne gustowały szczególnie w podrobach. Nie bez przyczyny symbolem kuchni Warszawy do dziś są flaki po warszawsku (podawane z pulpetami) czy, równie popularny w tych stronach, ozorek. W tradycyjnej kuchni stolicy można było odnaleźć także wołowe policzki, które do niedawna serwował jako jedyny, nieistniejący już „Warszawski Cwaniak” przy ulicy Waliców.

Rybka lubi pływać

Choć w okolicznych jeziorach, stawach tuż nieopodal stolicy sporo było świeżych ryb i skorupiaków, na mniej zamożnych stołach najczęściej gościł śledź. Jako dodatek do wódki, do dziś jest jednym z bardziej popularnych dań barowych, podobnie jak nóżki w galarecie. Czasem takim zakąskom towarzyszyła też smażona minoga. Onegdaj bardzo popularna, dziś w stolicy prawie nie spotykana.

Za wyjątkiem minogi, wymienione barowe przysmaki znajdziemy dziś raczej w barach szybkiej obsługi czy osławionych „przekąskach zakąskach” na Krakowskim Przedmieściu.

Warszawa na bogato

Na stołach zamożnych Warszawiaków ryby gościły nierzadko. W czasach gdy łososie i jesiotry łowiono w Wiśle, ryby te stanowiły istotny składnik restauracyjnego menu. Często pieczono je lub podawano w galerecie. Dziś na jesiotra ze szczypiorkiem na szampanie warto wybrać się do jednego z najstarszych lokali stolicy – Restauracji u Fukiera na Rynku starego miasta.

Oczywiście, ryby to nie jedyne rarytasy dostępne dla dobrze sytuowanych mieszkańców stolicy. Bliskość okolicznych lasów i puszczy sprawiła, że Warszawiacy zagustowali w dziczyźnie. Pieczone gęsi i kaczki po dziś można spotkać w wielu restauracjach w obrębie starówki.

Stolica wyznacza ton

W jadłospisie Warszawy znajdziemy też dania, które na dobre zadomowiły się w polskiej kuchni, jak zupa grzybowa (na Mazowszu gotowana na mięsie z gąsek), zrazy zawijane (w tej części Polski podawane z sosem grzybowym) czy barszcz czerwony po kurpiosku (z sokiem z kwaszonych ogórków).

Część tradycyjnych potraw polskich zyskała epitet „warszawskie” lub „po warszawsku” po drobnych modyfikacjach przepisu. Tu, oprócz wspomnianych flaków, wymienić należy choćby pyzy, czy schab po warszawsku (w galarecie).

Stołeczne słodkości

Deserem nieodłącznie związanym z Warszawą jest wuzetka, upamiętniająca jedną z bardziej znanych tras stolicy (W-Z). Oprócz niej, w prawie każdej cukierni, znajdziemy bajaderkę (niewielki, kulisty przysmak zrobiony nierzadko z cukierniczych resztek). Obowiązkową pozycją w menu każdego łasucha powinny być też pączki Bliklego, które dostaniemy w każdym sklepie firmowym tej znanej warszawskiej rodziny.

Alkohole i potrawy Grecji

Experto24.pl

Tue, 31 Jul 2012 00:00:00 +0200

Spędzając czas na greckich plażach i wysepkach nie raz sięgniemy po kufel piwa, kieliszek wina czy szklaneczkę ouzo. Warto pomyśleć wtedy także o czymś do jedzenia. Dlaczego, zatem, nie odwrócić kolejności i nie poszukać potraw pod konkretne rodzaje alkoholu?

Mezedes i ouzo

Ouzo w greckich restauracjach podaje się przed posiłkiem lub na jego zakończenie. Trunek ten pije się dobrze schłodzony, z niewielką ilością wody. Towarzyszą mu przeważnie lekkie przekąski (mezedes).

Mezedes (liczba pojedyncza: meze) to niewielkie przystawki, podawane najczęściej przed obiadem lub pomiędzy posiłkami. Ich odpowiednikiem są hiszpańskie tapas czy włoskie antipasti. Mezedes składają się z porcji zjadanej w jednym kęsie, przeważnie rękami. Zakąski tego typu mogą być mięsne lub warzywne, złożone z oliwek, sera, kawałków owoców morza lub wędzonego mięsa. Ouzo i mezedes są dla Greka równie nierozłączne, co dla polaków schabowy z kapustą.

Gyros i piwo

Pizza i piwo to połączenie idealne. Niestety, z nieznanych mi powodów, pizza jest wynalazkiem Włochów. Dlatego, tradycyjne greckie piwo Mythos musi zadowolić się towarzystwem chleba pita, dodawanego do gyrosu (rodzaju kebabu). Warto w tym miejscu szczególnie polecić grecki gyros, który pod każdym względem różni się od polskich czy tureckich kebabów. Niezwykle puszyste, lekko słodkawe ciasto nie przypomina tego, które znamy z rodzimych „kebabowni”.

Dodatkowo, Grecy dorzucają do swoich gyrosów, oprócz surówek i mięsa, także frytki. Rodzime produkty greckich browarów (Mythos, Hellas, Vergina) sprawdzą się w tym zestawieniu idealnie. Jasne piwo może okazać się także niezastąpionym towarzyszem do prostych, grillowanych potraw, jak choćby souvlaki.

Wina

Greckie winiarstwo, mimo wielowiekowej tradycji, dziś nie ma, niestety, wiele do zaprezentowania. Nieliczne, wysokiej klasy wina nie należą do tanich, a największy udział w rynku gronowych trunków mają produkty raczej przeciętne.

Wybór wina dodatkowo komplikuje fakt, że światowe odmiany winogron nie często są na Helladzie uprawiane. Dlatego też, znacznie lepiej od rodzimych greckich win, w połączeniu z musaką (bakłażanową zapiekanką z serem i mięsem mielonym) wypada hiszpańska Rioja niż nawet rodzime wina spod szyldu Boutari.

Retsina - sosnowa duma greków

Symbolem greckiego winiarstwa jest retsina, najczęściej białe wino, aromatyzowane przy użyciu żywicy sosnowej. Choć nietypowy smak tego trunku przyciąga turystów, to należy jasno powiedzieć, że jest to napój pośledniego sortu, sprzedawany często w butelkach po oranżadzie. To jednak najpopularniejsze z win nadmorskich kurortów, które dość łatwo połączyć z rodzimą kuchnią Hellady.

Owoce morza, lekkie ryby, podawane saute będą dla retsiny dobrym kompanem. Pamiętajmy, że wszelka goryczka potraw zostanie jeszcze wzmocniona żywicznym posmakiem wina. Z tego powodu kulinarnym samobójstwem może być łączenie jej, na przykład, z musaką. Również, wszelkie potrawy oparte o ciężkie, dobrze doprawione sosy, będą nieszczególnie dobrym towarzyszem dla tego wina.

Metaxa i spółka

Doprawiana anyżem brandy jest niezwykle popularnym w Grecji trunkiem. Oprócz metaxy, uznaną marką jest chociażby Aleksander. Metaxa i jej podobne destylaty doskonale łączą się ze słodkimi deserami, ale mogą być też dobrym akompaniamentem dla słonego sera typu feta (na przykład wprost z grilla) lub przekąsek na bazie kaparów i oliwek.

Metaxa na lodzie, delikatnie rozcieńczona z wodą to dobry dodatek także do faszerowanej kozim serem papryki.

wina

Puby i piwiarnie Krakowa

Experto24.pl

Sun, 29 Jul 2012 00:00:00 +0200

Amatorów piwa ucieszy z pewnością fakt, że Kraków to miasto miliona pubów i piwiarni. Lokale mają przeróżne ceny, standardy, dostosowane do każdego rodzaju klienteli. Zobacz, gdzie warto udać się w pierwszej kolejności.

Wojak Szwejk na przepustce

Turystom z zasobniejszym portfelem polecam, przede wszystkim, onegdaj najsłynniejszy lokal w hołdzie austriackim zaborcom, czyli „CK Browar”. W tej malowniczej podpiwniczonej restauracji przy ulicy Podwale 7 zagustować można w robionym na miejscu piwie.

Jasne, ciemne, pszeniczne, marcowe czy imbirowe nalewane jest do kufli, lub specjalnych rur, mieszczących nawet do 5 litrów piwa. Do piwa zamówić można cały szereg znakomitych dań i przekąsek kuchni austrowęgierskiej.

Propozycja nie do odrzucenia

Silną konkurencją dla piwa w CK jest z pewnością pachnąca Sycylią z powieści Mario Puzo „Omerta”, umiejscowiona na krakowskim Kazimierzu (ul. Kupa 3). Klimat lokalu zapewniają zdjęcia bohaterów filmu Ojciec chrzestny.

Karta piw tego lokalu to gruba książeczka pełna wyczerpujących ilustracji i opisów. Mieści ona w sobie niezliczoną ilość piw z polskich mini i mikrobrowarów. Kartę piw pomaga przebrać zjawiskowo miła obsługa. W weekendy i święta, z uwagi na duży ruch warto zarezerwować stolik.

W 100 piw dookoła świata

Jeśli zamiast kart piw wolimy żywą ekspozycję butelek, warto wybrać się na ulicę Tomasza do House of Beer, gdzie ponad 100 gatunków piwa zdobi ścianę tuż za barem. W menu klasyki z Europy, wśród których warto wspomnieć choćby belgijski Orval czy czeskiego Samsona. Oprócz nich ogromny wybór piw rodzimych.

Po irlandzku

W obrębie starego miasta zlokalizowane są także trzy Irish puby, które warto odwiedzić, choćby z uwagi na panujący wewnątrz klimat mieszczańskiego Dublina. Tuż u wylotu małego rynku, przy ulicy Stolarskiej 3 warto wstąpić do „Irish Mbassy”.

Zlokalizowany w ogromnym, dwupoziomowym lokalu klub z restauracją przejął schedę po mieszczącym się tam wcześniej pubie „Bastylia”. We wnętrz brakuje już, niestety więziennych cel a kazamaty i łańcuchy zastąpiono stylowymi stołami w barwach zielonej wyspy. Do piwa warto spróbować dużego wyboru międzynarodowych potraw.

Drugim, wartym odwiedzenia lokalem tej kategorii jest Irish Pub pod Papugami przy ulicy Świętego Jana 18. W wykończonych ciemnym drewnem lożach wypijemy kilka gatunków irlandzkiego piwa i nie mniej rodzajów irlandzkiej whisky.

Jeśli szukamy naprawdę kameralnych miejsc, warto odwiedzić „Irish Arms” na Poselskiej 18 lub angielsko-irlandzki „Bull Pub” na Mikołajskiej, tuż za Kościołem Mariackim.

Krakowskie przysmaki

Experto24.pl

Sun, 29 Jul 2012 00:00:00 +0200

Regionalna kuchnia krakowska kryje w sobie wiele prostych i wartych spróbowania kulinarnych niespodzianek, dostępnych często wręcz na ulicy. Zobacz, czego koniecznie należy spróbować odwiedzając dawną stolicę królów Polski.

Bardziej krakowskie niż Kraków

Nie ma chyba bardziej krakowskiego przysmaku niż obwarzanki. I to od nich warto zacząć eksploracje kulinarnej mapy Krakowa. Kupimy je niemal wszędzie w starej części miasta – od centrum i śródmieścia, przez Kazimierz po starą część Podgórza – słowem towarzyszyć nam będą w całej turystycznej części miasta.

Warianty smakowe są różne – z solą, z makiem, sezamem lub bardziej nowocześnie, o zgrozo!, „pizzowe”. Warunek podstawowy – muszą być dobrze wypieczone i kruche na zewnątrz.

Kraków po turecku

Miasto Kraka warto odwiedzić szczególnie w okresie jesienno-zimowym. Jeszcze w okresie Wszystkich Świętych warto spróbować, sprzedawanego przy każdym krakowskim cmentarzu, miodu tureckiego – jest to typowy dla Krakowa słodki przysmak w konsystencji karmelków, złożony z miodu orzechów i dodatków smakowych. Możemy kupić go w wersji kruchej (przypomina wtedy tradycyjną krówkę) lub ciągnącej.

Kraków na zimę

Zimą na Rynku Głównym pojawiają się sezonowe stoiska, tworzące coś na kształt bożonarodzeniowego targu. Warto wybrać się tam z kilku powodów – klimatu, jedzenia i regionalnych specjałów.

Specjalnością kramarzy w tym okresie jest grzaniec, śliwowica i oscypki z grilla z dodatkiem żurawiny. Te ostatnie, choć są specjalnością górali, kupimy w pełnej obfitości również w Krakowie.

Specjały żydowskiego Kazimierza

Gdy, strudzeni zgiełkiem rynku i oferowanych tam atrakcji dotrzemy na Kazimierz, warto udać się do historycznego Okrąglaka na Placu Nowym. W tym kulinarnym barbakanie, ulokowanym na samym środku placu dominuje kolejny krakowski specjał – zapiekanki.

Te tradycyjne składają się tylko z bagietki, sera żółtego i pieczarek. Te bardziej nowoczesne, wystrojone są w sposób dowolny – w ananasy, kiełbasy i kebab.

Miłośnikom kuchni żydowskiej polecam wizytę w któreś z tradycyjnych restauracji żydowskich na ulicy szerokiej, kilka kroków od placu Nowego. Zakosztować tam możemy nie tylko w daniach obiadowych (kaczce, czulencie, roladzie wołowej), ale także przede wszystkim w znakomitych żydowskich deserach, jak chociażby Baklawa czy sernik Pascha.

Wybierając się na zakupy lub do restauracji w Krakowie warto pamiętać o istotnych różnicach regionalnych, czasem utrudniających w sposób poważny komunikację. Zamawiając w Krakowie sznycel dostaniemy, inaczej niż w innych miastach polski, prawdopodobnie kotlet mielony. Typowy austriacki sznycel to krakowski kotlet schabowy. Pierogi z borówkami to pierogi z jagodami, nie zaś z borówką amerykańską. Precle to często obwarzanki, rzadko bajgle, a jeżyny to ostrężyny lub ostrężnice. Idąc, zaś do cukierni po eklera prośmy o ptysia, to znacznie ułatwi nam zakupy.

Nie tylko fish and chips – czyli o tym co jeść w Londynie

Experto24.pl

Fri, 27 Jul 2012 00:00:00 +0200

Panują opinie, że angielska kuchnia jest jedną z najgorszych na świecie. Moim zdaniem takie rozumowanie jest cokolwiek przesadzone. Wszak Londyn to tak metropolitarne, bogate etnicznie miasto, że mnogość zamieszkujących go nacji na pewno jest w stanie skusić nas swymi różnorodnymi, pochodzącymi ze wszystkich stron świata potrawami. Szeroki wybór zawsze sprawia, że każdy znajdzie coś dla siebie!

Z jednej strony mamy zatem lokalną sztukę kulinarną, która w typowo angielski sposób serwuje bardzo obfite śniadania (English breakfast), których punktem obowiązkowym są jajka smażone na bekonie, pomidory na ciepło, trójkątne tosty oraz różne rodzaje kiełbasek; a także puddingi, mięsne pie oraz kultowa ryba z frytkami.

Gdy chcemy skosztować klasycznej londyńskiej kuchni i jesteśmy bardzo głodni, warto wybrać się do lokalu w porze lunchu. Z łatwością spałaszujemy wówczas pyszną pieczeń (zazwyczaj z wołowiny lub baraniny), obowiązkowo polaną jednym z wielu sosów: miętowym, chrzanowym, porzeczkowym, żurawinowym, Worcester, etc.

Bardzo często jest ona podawana zarówno z opiekanymi ziemniakami, jak i z Yorkshire pudding, czyli okrągłym, słonym ciastkiem, wypiekanym z ciasta naleśnikowego w specjalnych, podobnych do muffinowych, formach.

Puddingi mogą być też słodkie – wtedy ich podstawą jest czerstwe pieczywo „z poprzedniego dnia” oraz rozmaite dodatki, m.in. wilgotny summer pudding wypełnia się świeżymi truskawkami lub czereśniami oraz obficie nasącza syropem, zaś bread and butter pudding przyrządza się dołączając do ciasta suszone owoce i waniliowy budyń.

Pie to rodzaj zapiekanki o wybitnie wiejskim rodowodzie. Jej głównym składnikiem jest mielone mięso lub podroby, które najpierw dusi się pod przykryciem, aby puściły soki, potem zaś zapieka pod ziemniaczanym purée albo jajkami wymieszanymi ze śmietaną i sztandarowym angielskim serem cheddar. Przebijając się przez chrupiącą skorupkę z wierzchu, docieramy do soczystej jagnięciny lub wołowiny – pycha!

Jeśli nie jesteśmy aż tak głodni i pragniemy jedynie coś przekąsić, warto udać się do którejś z licznych chippies. Są to tańsze bary i kantyny, których menu opiera się przede wszystkim na rybach i owocach morza. Fish and chips, czyli smażoną, panierowaną rybę z grubo krojonymi ziemniakami z solą i winegret, zwyczajowo podaje się tam w rożku zrobionym z gazety, tym niemniej można też zjeść ją w wygodniejszy sposób - na talerzu.

Lokale serwujące haute cuisine (tak, tak, pamiętajmy, że czołówka światowych kucharzy – m.in. Jamie Oliver, Gordon Ramsey czy Nigella Lawson pochodzą właśnie z Wielkiej Brytanii!) oraz typowo angielskie, klimatyczne bary i puby zyskały w ostatnich latach poważną konkurencję w postaci egzotycznych restauracji, zwłaszcza hinduskich i karaibskich, z którymi toczą zacięte boje o klientów. Zatem zmęczeni wszechobecnymi roast beef lub lamb, możemy udać się na chińskie dim sum, jamajską jambalayę albo indyjskie curry i chutney’e. Feel free in London!