Opad Biernackiego oznacza miarę szybkości opadania czerwonych krwinek (erytrocytów) w osoczu w jednostce czasu. Po raz pierwszy badanie to opracował polski lekarz Edmund Biernacki w 1897 roku. Badanie to jest proste. Polega na pobraniu z żyły łokciowej krwi oraz obserwacji opadania krwinek w określonym czasie. Obserwacja taka trwa z reguły godzinę.
W warunkach fizjologii opad erytrocytów jest powolny. U kobiet przed 50. rokiem życia wynosi 20 mm/h, po 50. roku życia 30 mm/h. Prawidłowe OB u mężczyzn przed 50. rokiem życia wynosi 15 mm/h i po 50. roku życia 20 mm/h.
Wartości OB czasowo ulegają przyspieszeniu bądź spowolnieniu. Fizjologicznie opad Biernackiego jest wyższy (przyspieszanie opadania) w okresie ciąży, połogu, podczas menstruacji, a także w trakcie zażywania leków hormonalnych. W innych przypadkach wyższe OB może być spowodowane przez toczący się proces chorobowy, w tym choroby reumatyczne, nowotwory, nadczynność i niedoczynność tarczycy, gruźlica, choroby wątroby czy białaczka.
