Wydatki na artykuły spożywcze udostępniane w czasie narad będą kosztem

Przedsiębiorcy zawsze mają problemy z określeniem czy dany wydatek związany z zakupem i konsumpcją artykułów spożywczych będzie można zaliczyć do kosztów podatkowych czy też nie. Jednym z takich przypadków jest kwestia podawania przekąsek i napojów w czasie spotkań ze współpracownikami. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że nie jest ważny sam fakt wydatkowania środków na posiłki z kontrahentami, ale okoliczności, w jakich współpraca spółki z nimi jest realizowana.

Wcześniej dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że wydatków ponoszonych przez spółkę nie należy traktować jednakowo w stosunku do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę, umowy zlecenia, jak do osób prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą, pracujących na zasadzie samozatrudnienia.

Wydatki ponoszone przez spółkę na zakup napojów dla pracowników zatrudnionych na podstawie kodeksu pracy mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Pozostałe wydatki ponoszone na drobne artykuły spożywcze, stanowią koszty uzyskania przychodu, pod warunkiem właściwego udokumentowania ich związku z przychodami spółki. Wydatki, do których ponoszenia pracodawca nie jest zobowiązany, mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów, tylko w przypadku, kiedy pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskiwanymi przychodami (w tym zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła). Na podatniku, jako odnoszącym ewentualną korzyść, ciąży obowiązek dokumentowania poniesionych kosztów i ich związku z uzyskiwanymi przychodami.

Organ podatkowy odnosząc się natomiast do kwestii wydatków ponoszonych na zakup produktów spożywczych takich jak kawa, herbata, cukier, mleko, woda, soki owocowe, herbatniki, paluszki, przeznaczone dla współpracowników prowadzących jednoosobową działalność gospodarczą stwierdził, że wydatki te nie mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodów.

WSA w Warszawie wskazał jednak, że nie istnieje żadna zasadnicza różnica między współpracownikami a pracownikami. Jedni i drudzy realizują te same cele, które mają służyć powstaniu przychodu spółki. Sam fakt, że współpracownicy wykonują zlecenia na rzecz spółki w ramach prowadzonej przez siebie jednoosobowej działalności gospodarczej, pozostaje bez znaczenia w przedmiotowym stanie faktycznym.