Wydatki na usługę faktoringową są kosztami podatkowymi

Jeśli przedsiębiorca chce, by w jego imieniu należności od kontrahentów ściągała zewnętrzna instytucja, może podpisać umowę faktoringu. Polega on na sprzedaży wierzytelności za ustaloną cenę poniżej jej wartości nominalnej.

Faktoring jest umową nienazwaną, czyli niezapisaną wprost w Kodeksie cywilnym. Strony zawierają umowę według swojego uznania, byleby tylko jej treść nie była sprzeczna z przepisami kodeksu.

Faktoring można obecnie spotkać pod trzema postaciami:

• faktoring pełny (bez regresu) – wraz z cesją wierzytelności na faktora przechodzi ryzyko niewypłacalności dłużnika – jeśli dłużnik nie będzie w stanie spłacić zadłużenia, to faktor nie będzie miał prawa regresu wobec faktoranta (zbywcy wierzytelności);
• faktoring niepełny (z regresem) – faktor nabywa wierzytelności, ale nie przejmuje ryzyka związanego z niewypłacalnością dłużnika – jeżeli dłużnik nie spłaci długu, musi go pokryć faktorant. Jest to forma zaciągnięcia kredytu krótkoterminowego przez faktoranta;
• faktoring mieszany – jest to połączenie faktoringu pełnego i niepełnego. Faktor wraz z cesją wierzytelności przejmuje ryzyko niewypłacalności dłużnika, ale tylko do pewnej kwoty.

Usługa faktoringu nie jest czynnością zwolnioną z VAT. Należne odsetki za finansowanie, prowizja przygotowawcza, prowizja za aranżowanie finansowania, opłata za administrowanie fakturami, opłata za użytkowanie systemu służącego do świadczenia usługi oraz inne opłaty i prowizje z tytułu dodatkowych usług są elementem wynagrodzenia za świadczoną kompleksową usługę. Zatem wszystkie czynności podejmowane przez faktora (nabycie wierzytelności, finansowanie klienta, czynności administracyjne) w zamian za określone wynagrodzenie składają się łącznie na usługę faktoringu.

Ustawa o VAT nie uzależnia opodatkowania usług faktoringu od rodzaju umowy zawartej pomiędzy stronami, co oznacza, że każdy typ faktoringu podlega opodatkowaniu VAT według stawki podstawowej. Bez względu na to, w jakiej formie usługa faktoringu jest realizowana, świadczenie takie powinno być opodatkowane VAT przy zastosowaniu tej samej stawki podatkowej.

Przychód finansowy uzyskany ze sprzedaży własnej wierzytelności nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym wówczas, gdy sprzedawana wierzytelność była wykazana w poprzednich okresach jako przychód podatkowy związany np. ze sprzedażą towarów lub usług. Nie ma przy tym znaczenia, jaka będzie kwota wypłacona przez faktora, a w szczególności to, czy kwota ta będzie wyższa od wartości netto faktury dokumentującej daną wierzytelność. Efektem podatkowym transakcji factoringu będzie jedynie rozliczenie przez spółkę kosztów poniesionych na rzecz faktora.

Poniesione koszty związane z usługą faktoringową stanowią koszty podatkowe. Wynika to z art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT, zgodnie z którym warunkiem uznania strat z odpłatnego zbycia wierzytelności za koszty podatkowe jest uprzednie zarachowanie tych wierzytelności jako przychodu należnego.