Zgodnie z art. 81 ust. 1 Ordynacji podatkowej, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Podatnik, który chce z tej instytucji skorzystać nie musi więc zdawać się na zgodę konkretnego urzędnika, czy naczelnika właściwego dla siebie urzędu skarbowego.
Procedura złożenia korekty
Podatnik, który uzna, że pierwotnie złożona przez niego deklaracja podatkowa, z różnych przyczyn, powinna zostać skorygowana, dokonuje korekty na takim samym formularzu PIT, jaki wykorzystał do złożenia zeznania pierwotnego. Jeżeli więc zamierza korygować PIT-37, czyli deklarację uwzględniającą jego dochody z umowy o pracę, czy działalności wykonywanej osobiście (umowa zlecenie, umowa o dzieło) ponownie korzysta z tego formularza.
Formularze podatkowe zostały tak skonstruowane, że w ich części nagłówkowej podatnik poprzez zakreślenie właściwego pola może wybrać, czy chce złożyć zeznanie, czy korektę i zaznacza odpowiednie pole. Na podstawie wybranej przez podatnika opcji, urzędnik dokonujący weryfikacji złożonej ponownie deklaracji wie, że ma do czynienia z korektą deklaracji.
Co istotne, w kolejnych wierszach korygowanego zeznania podatnik wpisuje prawidłowe wartości w sposób bezwzględny, a nie tylko zmienione wartości odnosząc się do pierwotnych ze znakiem plus czy minus.
Uzasadnienie korekty deklaracji
Na podatnika, który chce skorygować roczną deklarację PIT ustawodawca nakłada dodatkowe obowiązki dokumentacyjne i informacyjne. Zgodnie z art. 81 ust. 2 Ordynacji podatkowej skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie deklaracji korygującej wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.
W praktyce istnieje formularz, na którym można opisać przyczyny korygowania deklaracji (ORD-ZU), natomiast nie jest on obligatoryjny. Powstał on z myślą korygowania deklaracji składanych drogą elektroniczną, jednak w praktyce gospodarczej urzędy skarbowe akceptują go również w przypadku korygowania deklaracji składanych drogą tradycyjną.
Podatnik ma prawo odręcznie sporządzić pismo, w którym w skrócie opisze zdarzenia mające wpływ na skorygowanie deklaracji. Powodem może być nieuwzględnienie wszystkich otrzymanych PIT-11, błędne wpisanie liczb do deklaracji w wyniku tzw. „czeskiego błędu”, czy też nieuwzględnienie wszystkich kosztów uzyskania przychodów w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą.
Uzasadnienie przyczyn składania korekty deklaracji nie jest czynnością wymagającą sporządzania rozbudowanych argumentacji i wywodów. Wystarczy zwięzły opis powstałej sytuacji.
Możliwość skorygowania deklaracji rocznych nie jest bezwarunkowa
Przepisy ściśle regulują kwestie związane z brakiem prawa do złożenia korekty deklaracji podatkowej poprzez zawieszenie tego prawa. Zgodnie z art. 81b ust. 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej uprawnienie do skorygowania deklaracji ulega zawieszeniu na czas trwania postępowania podatkowego lub kontroli podatkowej – w zakresie objętym tym postępowaniem lub kontrolą.
Z analizy powyższego przepisu wynika, że ustawodawca przewidział sytuację, w której prawo do złożenia korekty deklaracji podatkowej ulega zawieszeniu. Sytuacja taka występuje wówczas, gdy u podatnika prowadzona jest kontrola lub postępowania podatkowe, a ich zakres przedmiotowy obejmuje dane zawarte w złożonej pierwotnie deklaracji podatkowej. Przykładowo, osoba u której prowadzona jest kontrola podatkowa w zakresie nieujawnionych przychodów lub przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów, nie może skutecznie złożyć korekty deklaracji w PIT za czas objęty tą kontrolą.
Innymi słowy, korekta złożona w czasie trwania kontroli podatkowej, gdy jej zakres pokrywa się z przedmiotem składanej deklaracji, nie ma mocy prawnej (zob. art. 81b ust. 2 Ordynacji podatkowej). Analogicznie wygląda sytuacja w przypadku osoby, u której prowadzone jest postępowanie podatkowe (np. określające wysokość zobowiązania za rok ubiegły), gdy organ stwierdzi, że pierwotnie złożona deklaracja PIT nie jest rzetelna.
Ponieważ prawo do skutecznego złożenia korekty deklaracji zostaje tylko czasowo zawieszone, możliwość taka pojawia się u podatnika ponownie po zakończeniu kontroli lub postępowania podatkowego – w zakresie nieobjętym decyzją określającą wysokość zobowiązania podatkowego. Podobnie jak poprzednie, ta regulacja jest również zawarta w art. 81b ust. 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej.