Od 1 stycznia 2016 r. zmieniły się zasady rozliczania korekt w PKPIR

Od 1 stycznia 2016 r w sytuacji, gdy wystawienie faktury korygującej lub innego dokumentu korygującego nie jest wynikiem błędu, przyjmuje się ich rozliczanie w bieżącym okresie rozliczeniowym, z datą ich wystawienia.

Z obowiązującego do końca 2015 roku art. 24d ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: ustawa o PIT) wynikało, że gdy termin płatności ustalony przez strony nie przekracza 60 dni, podatnik dokonuje zmniejszenia kosztów podatkowych, jeżeli nie ureguluje kwoty zobowiązania w ciągu 30 dni od daty upływu tego terminu. Korekty tej powinien dokonać w miesiącu, w którym upłynie wskazane przez ustawodawcę 30 dni. Gdy natomiast termin płatności jest dłuższy niż 60 dni, wówczas podatnik zobowiązany jest do zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów z upływem 90 dni od daty zaliczenia tej kwoty do kosztów podatkowych, jeżeli w tym terminie nie zostanie ona uregulowana. Rozwiązanie to nie spełniło jednak swojej funkcji, ponieważ rozliczanie korekt spowodowanych brakiem zapłaty w rzeczywistości wiąże się z dodatkowymi obowiązkami, zwłaszcza w małych firmach. W ten sposób uregulowania ustawowe, które miały pomóc najmniejszym i najsłabszym podmiotom na rynku, nie spełniły swojej roli - wdrożenie dodatkowych rozwiązań technicznych, których wymaga rozliczanie korekt, zwiększyło, bowiem koszty prowadzenia działalności gospodarczej. Od 1 stycznia 2016 przepisy te nie będą obowiązywały. Natomiast podatnicy, którzy na podstawie dotychczas obowiązujących przepisów do dnia wejścia w życie nowelizacji dokonają zmniejszenia kosztów uzyskania przychodów albo zwiększenia przychodów, będą mogli, po zapłaceniu zobowiązań kontrahentowi, zwiększyć "zwrotnie" koszty uzyskania przychodów.

Ustawa z dnia 10 września 2015 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze wspieraniem polubownych metod rozwiązywania sporów wprowadziła modyfikacje w obszarze korekty przychodów i kosztów podatkowych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, a także w ustawie regulującej opodatkowanie tzw. ryczałtem ewidencjonowanym. W ten sposób znikną wątpliwości odnośnie momentu dokonywania korekty spowodowanej otrzymaniem lub wystawieniem faktur korygujących. Dzięki nowelizacji od 1 stycznia 2016 r. przedsiębiorcy wystawiający i otrzymujący faktury korygujące nie mają już obowiązku dokonywania spowodowanej korektą kłopotliwej i pracochłonnej zmiany zeznań podatkowych, sprawozdań finansowych, zaliczek oraz spisu z natury.

Od 1 stycznia 2016 r bowiem w sytuacji, gdy wystawienie faktury korygującej lub innego dokumentu korygującego nie jest wynikiem błędu, przyjmuje się ich rozliczanie w bieżącym okresie rozliczeniowym, z datą ich wystawienia. Dotyczy to jednak tylko takich przypadków, w których faktura pierwotna prawidłowo dokumentowała zdarzenie gospodarcze mające miejsce w dacie jej wystawienia (stan faktyczny), a faktura korygująca została wystawiona przez sprzedawcę z powodu późniejszych zdarzeń, a więc okoliczności mających wpływ na zmianę przychodów powstałych już po wystawieniu faktury pierwotnej, takich jak np. obniżenie ceny, udzielenie rabatu czy zwrot towaru.

Natomiast w przypadku, gdy pierwotnie sporządzona faktura błędnie dokumentowała stan faktyczny (zawierała pomyłki np. w ilości, cenie lub kwocie podatku VAT), co w konsekwencji oznacza, że korekta jest wynikiem błędu, wówczas korekta powinna być przyporządkowana wstecznie do okresu, którego dotyczy, czyli do daty wystąpienia przychodu należnego lub poniesienia kosztu wynikającego z faktury pierwotnej.

Nowe rozwiązania mają zastosowanie również do korekty przychodów oraz kosztów uzyskanych lub poniesionych przed dniem wejścia w życie ustawy, czyli przed 1 stycznia 2016 r.