Świadczenia urlopowe mogą wypłacać pracodawcy spoza sfery budżetowej, zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, jeśli nie utworzyli oni zakładowego funduszu świadczeń socjalnych (dalej: ZFŚS, fundusz).
Warunki uznania wypłaconego świadczenia za koszt
Zasadą jest, że koszty polityki socjalnej pracodawcy nie mogą stanowić jego kosztów uzyskania przychodów. Wydatki na działalność socjalną zostały bowiem wyłączone przez ustawodawcę z kosztów podatkowych (kosztami są jednak odpisy przekazane na ZFŚS). Wyjątkowo więc kosztem uzyskania przychodów są świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Do kosztów nie zalicza się natomiast świadczeń urlopowych wypłacanych niezgodnie z przepisami ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz.U. z .2012 r. poz. 592 ze zm.; dalej: ustawa o ZFŚS) np. wówczas, gdy wypłacane świadczenie nie spełnia któregoś z warunków przewidzianych przepisami ustawy o ZFŚS. Ustawowy obowiązek prowadzenia funduszu nie jest oczywiście bezwzględny, jednak uchylenie się od niego daje prawo do korzystania z podatkowo atrakcyjnego świadczenia urlopowego tylko w niektórych przypadkach.
Nie będą więc mogli zaliczyć w koszty świadczenia urlopowego pracodawcy, którzy wypłacają je w wysokości wyższej niż przewidziana ustawą o ZFŚS (kosztem będzie mogło być jednak świadczenie do ustawowej wysokości), czy też zatrudniający 20 lub więcej pracowników (por. m.in. interpretację ogólną dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 26 listopada 2007 r., nr ILPB3/423-84/07-2/EK). Nie ma za to znaczenia opóźnienie w wypłacie świadczenia urlopowego (powinno być wypłacone nie później, niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie urlopu pracownika).
Zaliczka na podatek dochodowy
U pracowników świadczenie urlopowe korzysta ze zwolnienia z oskładkowania, jednak na gruncie PIT obciążone jest podatkiem (powiększa bowiem przychody ze stosunku pracy). Warto pamiętać, że zwolnieniu z oskładkowania podlega tylko świadczenie do kwoty nieprzekraczającej wysokości odpisu podstawowego.
Podstawa prawna:
- art. 16 ust. 1 pkt 45 ustawy z 15 lutego 1992 o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2011 r. nr 74, poz. 397 ze zm.);
- art. 3 ust. 3–6 ustawy z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r. poz. 592 ze zm.);
- art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.).
Krzysztof Klimek, specjalista ds. podatkowych
Zobacz także:
