Problematyka cesji wierzytelności, w zakresie prawa cywilnego, została uregulowana w art. 509-517 ustawa z 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. nr16, poz. 93 z późn. zm.). W świetle obowiązujących przepisów wierzytelność jest prawem jednego podmiotu wierzyciela) do żądania od drugiego podmiotu (dłużnika) pewnego zachowania się, zwanego świadczeniem.
Istotą tej instytucji jest umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. Prawne skutki przelewu wierzytelności polegają więc na tym, że prawa przysługujące zbywcy przechodzą na nabywcę wierzytelności.
Wierzytelność jest prawem majątkowym o charakterze niematerialnym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego nie podlegającym, co do zasady, podatkowi od towarów i usług.
Zgodnie z orzecznictwem, sprzedaż własnej wierzytelności nie jest uznawana za usługę pośrednictwa finansowego i nie jest opodatkowana podatkiem VAT. Sprzedaż własnej wierzytelności nie jest usługą pośrednictwa finansowego, ponieważ powstała na skutek sprzedaży towaru lub wykonania usługi, a nie w wyniku zakupu wierzytelności od innego podmiotu.
Cesja wierzytelności (praw majątkowych) może zostać uznana za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Taka kwalifikacja dokonanej czynności może nastąpić jednak wyłącznie wówczas, gdy wierzytelność będąca przedmiotem sprzedaży została uprzednio nabyta bądź to od pierwszego wierzyciela, bądź też od każdego kolejnego, który nabył ją na mocy umowy, a więc w ramach czynności określanych jako usługi pośrednictwa finansowego.
Jeśli wierzytelność jest wierzytelnością własną podatnika, to przeniesienie prawa do niej na podmiot trzeci stanowi de facto formę uzyskania należnej zapłaty za wcześniej wykonane świadczenia.
