Zwolnienie z VAT dla usług kształcenia zawodowego niezgodne z prawem UE

Stowarzyszenie będące instytucją rynku pracy, wpisane na podstawie ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy w Rejestrze Instytucji Szkoleniowych, prowadzonym przez Wojewódzki Urząd Pracy, wystąpiło o udzielenie interpretacji indywidualnej w sprawie stosowania prawidłowej stawki VAT dla usług kształcenia zawodowego lub przekwalifikowania zawodowego trenerów.

Organ podatkowy nie miał wątpliwości, że świadczone przez stowarzyszenie usługi są usługami kształcenia zawodowego. Uznał jednak, że ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy nie reguluje procedur kształcenia zawodowego a w konsekwencji, wykonywanie tych usług nie podlega zwolnieniu od VAT. Z taką argumentacją nie zgodził się sąd pierwszej instancji. Fiskus wniósł, więc skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA). Została ona jednak oddalona.

Zdaniem NSA przepis art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT w sposób niewłaściwy implementuje do polskiego porządku prawnego normę art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy Rady 2006/112/WE z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Zdaniem sądu przywołany przepis Dyrektywy pozwala państwom członkowskim na podmiotowe określenie zwolnienia usług kształcenia zawodowego. Zwalnia on wymienione w nim usługi łącznie ze świadczeniem usług ściśle z taką działalnością związanych, prowadzone przez odpowiednie podmioty prawa publicznego. Natomiast w art. 43 ust. 1 pkt 29 lit a ustawy o VAT zwolnienie uzależniono od uregulowania kwestii kształcenia w odrębnych przepisach.

W konsekwencji zawężono, więc zwolnienie dotyczące kształcenia w oparciu o kryteria nieprzewidziane w Dyrektywie 112. Zdaniem NSA, ponieważ art. 43 ust. 1 pkt 29 lit. a ustawy o VAT jest niezgodny z Dyrektywą 112, to w konsekwencji nie ma zastosowania w rozpatrywanej sprawie. Jak podkreślił sąd, właściwa implementacja art. 132 ust. 1 lit. i Dyrektywy 112 powinna polegać na uzależnieniu zwolnienia usług kształcenia od świadczenia takich usług przez podmioty, których cele są uznane przez państwo członkowskie za podobne do celów podmiotów prawa publicznego.