Zasiedzenie nieruchomości przez małżonków

Zasiedzenie jest sposobem nabycia własności poprzez upływ czasu. Przedmiotem zasiedzenia może być każda nieruchomość (gruntowa, budynkowa lub lokalowa) bez względu na to kto jest jej właścicielem.

Istotnym warunkiem prowadzącym do zasiedzenia danej nieruchomości jest jej posiadanie samoistne. Oznacza to, że osoba, która chce nabyć własność nieruchomości poprzez zasiedzenie ma wolę posiadania jej „jak właściciel”, a więc traktuje siebie jako właściciela.

Poza tym, aby zasiedzenie nieruchomości było skuteczne, musi upłynąć odpowiedni termin, dwudziestu lub trzydziestu lat, nieprzerwanego jej posiadania. Upływ dwudziestu lat wystarczy do nabycia prawa własności, gdy posiadacz posiada tzw. dobrą wiarę, a więc, gdy nie wie, że komuś innemu przysługuje prawo własności do nieruchomości i pozostaje w błędzie, że to on jest właścicielem. Natomiast, upływ trzydziestu lat jest konieczny do nabycia własności, gdy posiadacz samoistny wie, że nie przysługuje mu prawo własności i wie, że inna osoba jest jej właścicielem. Jest on wówczas posiadaczem w tzw. złej wierze.

W przypadku zasiedzenia nieruchomości przez małżonków, sytuacja wygląda następująco. Otóż, gdy małżonkowie objęli posiadanie nieruchomości, którą chcą zasiedzieć, w czasie trwania małżeństwa, wówczas termin konieczny do zasiedzenia biegnie na rzecz obojga małżonków. Jeżeli w czasie biegu tego terminu małżeństwo ustało poprzez rozwód, wówczas zasiedzenie biegnie nadal, ale już na zasadzie współwłasności w częściach ułamkowych (po połowie).

Natomiast, gdy własność w drodze zasiedzenia nabył jeden z małżonków, to wchodzi ona do majątku wspólnego małżonków wówczas, gdy bieg terminu zasiedzenia zakończył się, gdy już owa wspólność majątkowa trwała.