Małżeństwo kobiety i mężczyzny zawarte zgodnie z prawem wewnętrznym kościoła lub innego związku wyznaniowego nazywane jest małżeństwem wyznaniowym. Tak zawarte małżeństwo nie rodzi żadnych skutków w sferze prawnej, a więc na gruncie prawa, osoby, które zawarły tylko ślub wyznaniowy, nadal pozostają w stosunku do siebie obce.
Natomiast, poprzez zawarcie ślubu cywilnego powstaje między małżonkami stosunek prawny, który z kolei nie jest respektowany przez prawo wewnętrzne kościoła, a więc osoby związane ślubem cywilnym nie są małżeństwem w świetle prawa kościelnego.
Istnienie tych dwóch form zawierania małżeństw, prowadziło do sytuacji w której, osoby, które chciały zawrzeć małżeństwo w zgodzie z prawem polskim i z prawem kanonicznym, musiały złożyć oświadczenie o wstąpieniu w związek małżeński przed duchowny i przed kierownikiem urzędu stanu cywilnego, można więc powiedzieć, że brały dwa śluby.
Sytuacja zmieniła się, gdy Rzeczpospolita Polska podpisała w 1993 roku ze Stolicą Apostolską Konkordat na mocy którego małżeństwo kanoniczne (wyznaniowe) wywołuje takie skutki, jakie pociąga za sobą zawarcie małżeństwa zgodnie z prawem polskim. Ślubem konkordatowym określany jest zatem ślub, który jest uznawany zarówno przez prawo polskie, jak i przez prawo kościelne.
Jednakże, aby przyszli małżonkowie mogli zawrzeć ślub w formie konkordatowej, nie mogą między nimi istnieć przeszkody uniemożliwiające zawarcie ślubu cywilnego oraz są zobowiązani do złożenia, przy zawieraniu małżeństwa, zgodnego oświadczenie woli dotyczącego wywarcia skutków cywilnych.
