Jednostka powinna określić w swojej polityce rachunkowości sposób ewidencji rozchodu zapasów w postaci rzeczowych aktywów obrotowych, przy czym (zgodnie z art. 34 ust. 4 ustawy o rachunkowości, dalej: UoR) - można te aktywa wyceniać:
- według cen przeciętnych, tj. ustalonych w wysokości średniej ważonej cen (kosztów) danego składnika aktywów;
- przyjmując, że rozchód składnika aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najwcześniej nabyła (wytworzyła) - metoda FIFO;
- przyjmując, że rozchód składników aktywów wycenia się kolejno po cenach (kosztach) tych składników aktywów, które jednostka najpóźniej nabyła (wytworzyła) - metoda LIFO;
- w drodze szczegółowej identyfikacji rzeczywistych cen (kosztów) składników aktywów, które dotyczą ściśle określonych przedsięwzięć, niezależnie od daty zakupu lub wytworzenia tych składników.
Wśród praw wyboru najważniejsze znaczenie mają instrumenty materialnej polityki bilansowej. Sposoby ewidencji, wyceny bieżącej oraz wyceny bilansowej zapasów umożliwiają wielowariantową prezentację aktywów obrotowych w sprawozdaniach finansowych.