Środki trwałe używane sezonowo rozlicza się na szczególnych zasadach

Przepisy dotyczące tego rodzaju amortyzacji zostały zawarte odpowiednio w art. 22h ust 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (ustawa o PIT) oraz w art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej; ustawa o CIT). Zgodnie z powołanymi przepisami odpisów amortyzacyjnych od takich środków trwałych (a także od używanych sezonowo wartości niematerialnych i prawnych) dokonuje się nie przez cały rok, lecz wyłącznie w okresie ich wykorzystywania. Chodzi więc tutaj o miesiące, w których te składniki majątku są faktycznie używane.

Dodatkowo nawet jeśli przedsiębiorca nie skorzystał z możliwości formalnego zawieszenia wspomnianej działalności na podstawie art. 14a ustawy o swobodzie działalności gospodarczej to w razie faktycznego wykorzystywania środka trwałego jedynie przez część roku, ma obowiązek stosować przepisy art. 22h ust 1 pkt 3 ustawy o PIT (art. 16h ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT). Dla powstania omawianego obowiązku decydujące znaczenie ma bowiem okres wykorzystywania danego środka trwałego.

Wysokość miesięcznego odpisu amortyzacyjnego od używanego sezonowo środka trwałego może zostać ustalona na jeden z dwóch przewidzianych w tym zakresie sposobów. Można tego dokonać alternatywnie prze podzielenie rocznej wartości odpisów amortyzacyjnych przez:

• liczbę miesięcy w sezonie albo

• 12 miesięcy w roku

Pierwszy z tych sposobów polega na więc na odpisaniu rocznej wartości odpisu amortyzacyjnego tylko w okresie faktycznej przydatności danego środka trwałego dla przedsiębiorcy. Natomiast w miesiącach, w których dany środek trwały nie jest przez niego wykorzystywany, amortyzacja jest niejako zawieszona – w tym czasie nie dokonuje on żadnych odpisów.

Natomiast jeśli roczny odpis amortyzacyjny zostanie podzielony przez 12 miesięcy w roku, czyli podatnik zastosuje drugi ze wskazanych sposobów, to w porównaniu z pierwszym sposobem wysokość miesięcznego odpisu okaże się niższa. W tym bowiem wariancie odpis miesięczny to zaledwie 1/12 odpisu rocznego. Przy zastosowaniu tej metody odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przez cały rok, bez względu na to czy w poszczególnych miesiącach dany środek trwały jest faktycznie wykorzystywany przez podatnika, czy też nie.

Wybór jednego z powyższych sposobów ustalania miesięcznego odpisu amortyzacyjnego należy do podatnika. Powinien on tę kwestię dokładnie przemyśleć pod kątem opłacalności oraz możliwości finansowych firmy, ponieważ w zależności od tego, na który z dwóch dostępnych wariantów się zdecyduje, środek trwały będzie amortyzowany szybciej lub wolniej.

Jak widać na przedstawionym wcześniej przykładzie, wybranie przez podatnika pierwszego rozwiązania (tj. polegającego na podzieleniu rocznej kwoty odpisów amortyzacyjnych przez liczbę miesięcy w sezonie) pozwoli przedsiębiorcy na szybsze zamortyzowanie środka trwałego, który jest wykorzystywany sezonowo jedynie w okresie jego używania. Nie oznacza to jednak, że łączna, roczna kwota odpisów amortyzacyjnych będzie w takiej sytuacji wyższa niż w przypadku dokonywania ich co miesiąc na zasadach ogólnych. Wprawdzie kwota każdego takiego pojedynczego odpisu w sezonie będzie większa niż gdyby podatnik amortyzował go co miesiąc tak jak pozostałe środki trwałe, ale ich suma będzie równa odpisowi rocznemu, który powstałby w razie „zwykłej” amortyzacji tego składnika majątku. Ze wspomnianej metody w pierwszym rzędzie powinni skorzystać ci podatnicy, którym zależy na wysokich kosztach podatkowych w krótszym okresie czasu.