Od 1 stycznia 2013 r. podwyższono powszechny wiek emerytalny, którego osiągnięcie uprawnia do uzyskania emerytury. Wiek ten jest uzależniony od tego, w którym roku i kwartale urodziła się osoba przechodząca na emeryturę (jest on wyższy o 1 miesiąc dla osób urodzonych w każdym kolejnym kwartale). Nowelizacja przepisów emerytalnych, która podwyższyła wiek emerytalny, wprowadziła jednocześnie dla osób urodzonych po 31 grudnia 1948 r., które nie ukończyły jeszcze tego wieku, możliwość przejścia na emeryturę częściową. Emerytura ta przysługuje po osiągnięciu przez kobietę co najmniej 62 lat, a przez mężczyznę 65 lat oraz udowodnieniu odpowiednio 35-letniego lub 40-letniego okresu składkowego i nieskładkowego.
W celu ustalenia emerytury częściowej ZUS obliczy najpierw pełną kwotę świadczenia, dzieląc podstawę obliczenia emerytury (sumę kwoty kapitału początkowego oraz składek emerytalnych, zewidencjonowanych na indywidualnym koncie osoby ubezpieczonej oraz odpowiednio zwaloryzowanych) przez średnie dalsze trwanie życia właściwe dla wieku przejścia na emeryturę częściową. Połowa tak ustalonego świadczenia będzie stanowić emeryturę częściową.
Od 1 stycznia 2011 r. obowiązuje art. 103a ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych przewidujący zawieszenie prawa do emerytury dla osób, które nie rozwiązały stosunku pracy z pracodawcą, na rzecz którego wykonywały zatrudnienie bezpośrednio przed nabyciem prawa do tego świadczenia. Zawieszenie to następuje niezależnie od wysokości przychodu osiąganego z tytułu kontynuowanego zatrudnienia. Przepis ten ma zastosowanie do wszystkich emerytur, w tym również do emerytur przyznawanych po ukończeniu obniżonego wieku emerytalnego. Nie dotyczy jednak emerytury częściowej.