Dobrowolne potrącenia z wynagrodzenia - wymagana zgoda na piśmie

Data: 27-01-2014 r.

Oprócz potrąceń przymusowych, wymienionych w art. 87 kp można dokonywać dobrowolnych potrąceń. Są one dopuszczalne tylko za zgodą pracownika wyrażoną na piśmie. Jakakolwiek inna forma przyzwolenia jest nieważna. Bezprawne potrącanie stanowi wykroczenie przeciwko prawom pracownika, zagrożone karą grzywny w wysokości od 1.000 do 30.000 zł.

Zgoda na piśmie powinna dotyczyć określonego co do rodzaju i kwoty potrącenia, a także wskazywać, w jakich terminach i co jaki czas może być ono dokonywane. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 2 sierpnia 2012 r. (sygn. akt I BP 2/12, OSNP 2013/15–16/174) pracownik może wyrazić zgodę na potrącenie także już po jego dokonaniu, jeżeli dotyczy ono niedoborów (po przyjęciu odpowiedzialności materialnej), a pracownik ma świadomość długu i akceptuje jego wielkość.

 

Na pracownika nie można ponadto przerzucać wydatków, do których ponoszenia zobowiązany jest pracodawca (np. na badania lekarskie, posiłki profilaktyczne, odzież roboczą).

W przypadku dobrowolnych potrąceń również obowiązuje kwota wolna. Jest nią kwota wynagrodzenia za pracę w wysokości:

  • pełnego minimalnego wynagrodzenia za pracę netto – przy potrącaniu należności na rzecz pracodawcy (np. nadpłacone wynagrodzenie, rata udzielonej pożyczki),
  • 80% tej kwoty – przy potrącaniu innych należności (składka grupowego ubezpieczenia na życie, rata pożyczki z kasy zapomogowo-pożyczkowej, składka na związki zawodowe).

W Kodeksie pracy nie ma zapisu stwierdzającego, że w przypadku potrąceń za zgodą pracownika kwoty wolne zmniejsza się odpowiednio do wymiaru czasu pracy. GIP uznał jednak, że w przypadku dobrowolnych potrąceń

kwoty wolne powinny być zmniejszane proporcjonalnie do etatu, tak jak w przypadku potrąceń niewymagających zgody pracownika (pismo nr GPP-364-4560-8-1/11/PE/RP).

W razie zbiegu potrąceń przymusowych z dobrowolnymi ważniejsze są te pierwsze. Dopiero w następnej kolejności pracodawca może zaspokoić pozostałe roszczenia, z uwzględnieniem kwot wolnych.

Zgodnie z art. 831 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania cywilnego egzekucji nie podlegają sumy i świadczenia w naturze wyasygnowane na pokrycie wydatków lub wyjazdów w sprawach służbowych.

Do tej kategorii należy włączyć:

  • należności i diety wypłacone z tytułu podróży służbowych (diety są przeznaczone na pokrycie zwiększonych kosztów żywieniowych, a w czasie zagranicznego wyjazdu w sprawach firmowych – także innych drobnych wydatków, nie stanowią więc przysporzenia po stronie delegowanego),

  • ekwiwalenty za pranie i konserwację obuwia i odzieży roboczej bądź za używanie własnej odzieży i obuwia roboczego, ekwiwalenty za używanie przez pracownika własnych narzędzi, materiałów lub sprzętu na potrzeby pracodawcy, a także ryczałty za używanie przez podwładnego prywatnego samochodu do celów służbowych (takie należności mają zrekompensować zatrudnionemu poniesione wcześniej wydatki związane z wykonywaniem obowiązków na rzecz pracodawcy).

Wymienione świadczenia są w całości wolne od zajęcia, co oznacza, że pracodawca nie może przeznaczyć ich na spłatę długu.

Zaloguj się, aby dodać komentarz

Nie masz konta? Zarejestruj się »

Zobacz także

Oskładkowanie umów cywilnoprawnych – 11 odpowiedzi na pytania

pobierz

Okres zasiłkowy

pobierz

Jak rozliczać ekwiwalent za niewykorzystany urlop w 2017 roku

pobierz

Dokumenty ubezpieczeniowe – 8 odpowiedzi na pytania

pobierz

Polecane artykuły

Array ( [docId] => 33695 )
Array ( [docId] => 33695 )