Zgodnie z podstawową zasadą koordynacji ubezpieczeń, pracownik najemny podlega ustawodawstwu tego państwa członkowskiego UE, na terytorium którego wykonuje pracę, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia, ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego państwa członkowskiego. Od tej zasady rozporządzenie nr 883/2004 przewiduje pewne wyjątki. Jednym z nich jest oddelegowanie pracownika.
Pracownik oddelegowany przez polskiego zleceniodawcę nadal podlega ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu w Polsce, pod warunkiem spełnienia warunków określonych w art. 12 ust. 1 rozporządzenia 883/2004, tj.:
- oddelegowuje go pracodawca, który normalnie w Polsce prowadzi działalność,
- oddelegowany ma wykonywać pracę w innym państwie członkowskim w imieniu wysyłającego pracodawcy,
- przewidywany czas pracy za granicą nie przekracza 24 miesięcy,
- pracownik nie zostaje wysłany w celu zastąpienia innej osoby.
Natomiast zagadnienie obowiązku ubezpieczenia społecznego w sytuacji wysłania pracownika z Polski do pracy w niektórych państwach, które nie należą do UE ani EOG, jest uregulowane w podpisanych przez Polskę umowach międzynarodowych dotyczących zabezpieczenia społecznego. Umowy te określają państwo – stronę umowy, którego ustawodawstwo dotyczące zabezpieczenia społecznego jest właściwe w danym przypadku. W ten sposób zapobiegają podwójnemu ubezpieczeniu, tzn. ubezpieczeniu w obu państwach – stronach umowy.