Zasiłek chorobowy przysługuje osobie współpracującej z osobą prowadzącą pozarolniczą działalność, jeżeli stała się ona niezdolna do pracy z powodu choroby w czasie trwania ubezpieczenia chorobowego. Należy przy tym od razu dodać, że osoba, która podlega dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu, nabywa prawo do zasiłku chorobowego po upływie 90 dni nieprzerwanego ubezpieczenia chorobowego. Okres ten zwykło określać się mianem okresu wyczekiwania i uwzględnia się w nim także poprzednie okresy ubezpieczenia chorobowego, jeżeli przerwa między nimi nie przekroczyła 30 dni lub była spowodowana urlopem wychowawczym, urlopem bezpłatnym albo odbywaniem czynnej służby wojskowej przez żołnierza niezawodowego.
Warto również pamiętać, że z wystąpieniem określonych okoliczności przepisy ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, zwanej ustawą chorobową, łączą brak prawa do zasiłku chorobowego.
Ubezpieczony nie ma prawa do świadczeń z tytułu choroby jeżeli:
-
niezdolność do pracy spowodowana została w wyniku umyślnego przestępstwa lub wykroczenia popełnionego przez tego ubezpieczonego,
-
w okresie orzeczonej niezdolności do pracy wykonuje pracę zarobkową lub wykorzystuje zwolnienia od pracy w sposób niezgodny z celem tego zwolnienia.
Dokumentami, które stanowią podstawę do przyznania osobie współpracującej zasiłku chorobowego są:
- zaświadczenie lekarskie o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby, obejmujące okres, za który osobie współpracującej przysługuje zasiłek chorobowy, wystawione na druku ZUS ZLA (zaświadczenie lekarskie powinno być złożone w ZUS w terminie 7. dni od dnia jego otrzymania) oraz
- zaświadczenie płatnika składek wystawione na druku ZUS Z-3b.
