Artykuł 92 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy gwarantuje pracownikowi za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną prawo do 80% wynagrodzenia chorobowego. Jest ono w całości finansowane ze środków pracodawcy. Wynagrodzenie chorobowe co do zasady przysługuje pracownikowi za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną trwającej łącznie do 33 dni w ciągu roku kalendarzowego.
Wyjątek dotyczy pracowników, którzy ukończyli 50 rok życia. Wynagrodzenie chorobowe dla pracownika po 50-tce przysługuje za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, trwającej łącznie do 14 dni w ciągu roku kalendarzowego. Oznacza to, że w przypadku niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną pracownika po 50 roku życia już od 15 dnia choroby w ciągu roku kalendarzowego przysługuje mu zasiłek chorobowy z ZUS.
Pracodawca nie ma zatem, tak jak w przypadku innych pracowników, obowiązku finansowania z własnych środków wynagrodzenia chorobowego za okres od 16 do 33 dnia niezdolności do pracy w ciągu roku kalendarzowego. Krótszy okres pobierania wynagrodzenia chorobowego obowiązuje począwszy od roku kalendarzowego następującego po roku, w którym pracownik ukończył 50 rok życia.
Od 2 września 2013 r. Adam T. jest zatrudniony w firmie handlowej na podstawie umowy o pracę. 1 października Adam T. przedłożył swojemu pracodawcy zaświadczenie lekarskie ZUS ZLA, zgodnie z którym jest niezdolny do pracy wskutek choroby od 1 do 31 października. Z uwagi na to, że jest to pierwsza niezdolność do pracy Adama T. w 2013 roku i w 2012 roku ukończył on 50 lat, za okres pierwszych 14 dni choroby (tj. od 1 do 14 października) przysługuje mu wynagrodzenie chorobowe, a od 15 dnia choroby (tj. od 15 do 31 października) ma on prawo do zasiłku chorobowego z ZUS.
