W praktyce często występują sytuacje, że zleceniobiorca w rzeczywistości wykonuje pracę w ramach stosunku pracy. Oznacza to więc, że jest on pracownikiem, a więc stosuje się do niego przepisy Kodeksu pracy.
Sąd Najwyższy wielokrotnie wydawał wyroki w takich sprawach.
- wyrok z 21 kwietnia 1999 r. (sygn. akt I PKN 33/99): Nazwana zleceniem umowa, która stanowi podstawę świadczenia pracy w określonym miejscu i czasie, przewiduje osobiste wykonywanie określonych obowiązków przez zatrudnionego i jego podporządkowanie dyscyplinie oraz zakłada jego odpowiedzialność jedynie z tytułu należytej staranności, a nie za rezultat wykonywanej pracy, jest umową o pracę;
- wyrok z 5 grudnia 2000 r. (sygn. akt I PKN 127/00): Możliwe jest ustalenie, że umowa nazwana "umową o dzieło" jest umową o pracę;
- wyrok z 3 czerwca 2008 r. (sygn. akt I PK 311/07): W świetle art. 22 § 1 i 11 kp sąd może ustalić istnienie stosunku pracy także wtedy, gdy strony w dobrej wierze zawierają umowę cywilnoprawną, lecz jej treść lub sposób realizacji odpowiada cechom stosunku pracy;
- wyrok z 30 czerwca 2000 r. (sygn. akt II UKN 523/99): Zatrudnianie pracowników poza normalnym czasem pracy na podstawie umów cywilnoprawnych przy pracach tego samego rodzaju co objęte stosunkiem pracy, stanowi obejście przepisów o czasie pracy w godzinach nadliczbowych oraz przepisów dotyczących składek na ubezpieczenie społeczne.
