Obydwa instrumenty, czyli zarówno kontrakty na obligacje, jak i na stawki WIBOR, są narzędziem niezwykle przydatnym. Rozszerzają znacznie konstruowanie i realizację strategii oraz umożliwiają zarówno efektywne reagowanie na rynkowe sygnały oraz zmiany na rynku stóp procentowych, jak i zabezpieczenie się przed niekorzystnym wpływem tych wahań na wartość portfela. Kontrakty na stawki WIBOR powinny być szczególnie użyteczne przede wszystkim dla kredytobiorców, którzy za ich pomocą mogliby zabezpieczać się przed wzrostem kosztów finansowania działalności w momencie gdy rynkowe stopy procentowe idą w górę, a w szczególności gdy zwiększają się stawki rynku międzybankowego, stanowiące podstawę ustalania oprocentowania kredytów, ale także oprocentowania obligacji. Byłby to instrument interesujący także dla banków oraz dla funduszy inwestycyjnych (funduszy obligacji), a także dla emitentów obligacji.
Potencjalnie więc różnorodność i liczba podmiotów zainteresowanych korzystaniem z obu rodzajów kontraktów, powinna gwarantować sukces tych instrumentów. Podstawowym dla nich problemem jest jednak płynność handlu. Dodatkowymi czynnikami ograniczającymi, które mają kluczowe znaczenie dla obrotu kontraktami, są zmienność notowań oraz istnienie różnic zdań uczestników obrotu w kwestii kierunku rynkowych tendencji.
