Dofinansowanie do wypoczynku z ZFŚS nie wymaga 2 tygodni urlopu

Dofinansowanie do wypoczynku z funduszu socjalnego jest często nazywane świadczeniem urlopowym. Jest to mylące, bo zgodnie z ustawą pracodawca, który tworzy ZFŚS, nie może wypłacać świadczenia urlopowego. Świadczenie to wypłacają jedynie pracodawcy, którzy według stanu na dzień 1 stycznia danego roku zatrudniają mniej niż 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty – i nie tworzą funduszu socjalnego. Mają oni zresztą prawo w nieprzekraczalnym terminie do 31 stycznia danego roku zrezygnować zarówno z wypłaty świadczenia urlopowego, jak i tworzenia funduszu socjalnego.

Świadczenie urlopowe wypłaca się w równej wysokości (proporcjonalnie do wymiaru etatu) wszystkim pracownikom, którzy korzystają w danym roku z co najmniej 14-dniowego wypoczynku.

Natomiast pracodawca, który ma zakładowy fundusz świadczeń socjalnych, może wypłacać dofinansowanie do wypoczynku pracownika. Różni się ono od świadczenia urlopowego tym, że jest świadczeniem socjalnym – ma pomagać osobom, które są w gorszej sytuacji socjalnej (życiowej, rodzinnej i materialnej). Nie wolno więc przyznawać go wszystkim „po równo”.

W przeciwieństwie do świadczenia urlopowego, w przypadku dofinansowania nie trzeba ustanawiać warunku wykorzystania określonej liczby dni wypoczynku, choć w praktyce jest on szeroko stosowany. Często regulaminy stawiają warunek wykorzystania co najmniej 2 tygodni nieprzerwanego wypoczynku – pomaga to pracodawcom zmobilizować pracowników do spełnienia kodeksowego wymogu, aby przynajmniej jedna część urlopu obejmowała nieprzerwanie 14 dni. Jednak wymóg ten nie jest specjalnie piętnowany przez inspektorów pracy (o ile to sami pracownicy nie chcą korzystać z tak długiego urlopu). A zatem równie dobrze można ustalić zasadę, że np. dofinansowanie przysługuje osobie, która wykorzysta co najmniej 7 albo jeszcze mniej dni wypoczynku, lub też wcale nie stawiać wymogu co do minimalnej długości wypoczynku.