Kiedy powstał pomysł wprowadzenia libero
Pozycja libero w siatkówce pojawiła się w 1998 roku, kiedy to były prezydent Międzynarodowej Federacji Piłki Siatkowej (FIVB) Ruben Acosta uznał, że istnieje potrzeba zwiększenia szans obronnych zespołów, zwłaszcza w siatkówce męskiej.
W czerwcu 2008 roku podczas 31 Kongresu FIVB w Dubaju wprowadzono możliwość posiadania w 14-osobowym składzie drużyny dwóch libero. Wówczas tylko raz można było zmieniać zawodników na tej pozycji. Od 1 stycznia 2011 roku na podstawie decyzji podjętej podczas 32 Kongresu FIVB, która miała miejsce we wrześniu 2010 roku w Rzymie, libero mogą grać naprzemiennie, a liczba zmian jest między nimi nieograniczona.
Opis pozycji libero
Libero gra w stroju kontrastującym do ubioru reszty zawodników z jego drużyny, wzór numeru natomiast musi wyglądać tak samo, jak na koszulkach innych siatkarzy.
Głównym zadaniem zawodnika na tej pozycji jest gra obronna oraz przyjęcie zagrywki. Poza tym libero nie może zagrywać, blokować, a także podejmować próby bloku. Nie wolno mu również atakować z żadnego miejsca na boisku ani strefy wolnej, jeżeli piłka znajduje się powyżej górnej taśmy siatki.
Libero gra przede wszystkim w drugiej linii, czyli za linią boiska oznaczającą 3 metr. Zwykle ustawia się na pozycji nr 5, czyli po lewej stronie boiska w drugiej linii. Jeśli się tam znajduje, wtedy zamienia się pozycją z zawodnikiem tam stojącym podczas akcji.
Zawodnik na pozycji libero nie może pełnić funkcji kapitana zespołu. Do jego głównych zadań należy poprawa gry zespołu w obronie, poprawa przyjęcia zagrywki, zwiększenie pewności gry drużyny oraz zmiana rozkładu odpowiedzialności w przyjęciu i obronie.