Inwestycje na terenie zabudowy śródmiejskiej

Przez pojęcie zabudowy śródmiejskiej należy rozumieć zgrupowanie intensywnej zabudowy na obszarze funkcjonalnego śródmieścia, który to obszar stanowi faktyczne lub przewidywane w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego centrum miasta lub dzielnicy miasta. Obszar, który powinien być według tego przepisu traktowany jako teren śródmiejski, to taki obszar, który już faktycznie funkcjonuje jako „śródmieście” lub jako taki jest przewidywany w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. W sytuacji braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego to, czy dany teren położony jest na obszarze „funkcjonalnego śródmieścia”, podlegać będzie ocenie na podstawie ustalonego stanu faktycznego.

Rozporządzenie nie definiuje pojęcia zabudowy śródmiejskiej uzupełniającej.
Dlatego też w tym zakresie warto odnieść się do orzecznictwa sądowego. Należy więc odwołać się w tym zakresie do orzecznictwa. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w wyroku z 4 lutego 2010 r. (IV SA/Po 387/09) wskazał, że„analiza znaczenia zwrotu śródmiejska zabudowa uzupełniająca, w świetle oficjalnego języka polskiego prowadzi do wniosku, że jest to zabudowa, której celem jest uzupełnienie istniejącej już zabudowy, mającej cechy śródmiejskiej, przez dobudowanie wśród innych, już istniejących budynków, budynku bądź budynków nowych. Dla spełnienia cech śródmiejskiej zabudowy uzupełniającej nie ma znaczenia, czy w wyniku uzupełnienia dotychczasowej zabudowy, wybudowany zostanie nowy budynek, tworząc jedną pierzeję z budynkami dotychczas istniejącymi, czy też nowo wybudowane budynki zagęszczą dotychczas istniejącą luźną zabudowę w głębi działek”.

W sytuacji, kiedy inwestor planuje budowę na terenie zabudowy śródmiejskiej, może skorzystać z kilku rozwiązań, które ułatwią mu proces inwestycyjny. Przede wszystkim budynek z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi musi mieć zagwarantowane naturalne oświetlenie tych pomieszczeń. Jednakże w sytuacji, kiedy inwestor planuje budowę na terenie będącym zabudową śródmiejską, odległości te mogą być zmniejszone nie więcej niż o połowę.

W przypadku zabudowy śródmiejskiej uzupełniającej przewidziano, że pomieszczenia przeznaczone do zbiorowego przebywania dzieci w żłobku, przedszkolu i szkole, z wyjątkiem pracowni chemicznej, fizycznej i plastycznej, powinny mieć zapewniony czas nasłonecznienia co najmniej trzy godziny w dniach równonocy (21 marca i 21 września) w godzinach 8.00^–16.00, natomiast pokoje mieszkalne – w godzinach 7.00–17.00 (§ 60 ust. 1 rwt). Natomiast w mieszkaniu wielopokojowym dopuszcza się ograniczenie wymagania określonego powyżej co najmniej do jednego pokoju, przy czym w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej dopuszcza
się ograniczenie wymaganego czasu nasłonecznienia do 1,5 godziny, a w odniesieniu
do mieszkania jednopokojowego w takiej zabudowie nie określa się wymaganego czasu nasłonecznienia (§ 60 ust. 2 rwt).

Kolejne uproszczenie dotyczy kurka głównego, umożliwiającego odcięcie dopływu gazu (§ 159 rwt.). Zgodnie z pkt 2 tego przepisu kurek główny umieszcza się na zewnątrz budynku w wentylowanej szafce co najmniej z materiału trudno zapalnego przy ścianie, we wnęce ściennej lub w odległości nieprzekraczającej 10 m od zasilanego budynku, w miejscu łatwo dostępnym i zabezpieczonym przed wpływami atmosferycznymi, uszkodzeniami mechanicznymi i dostępem osób niepowołanych. Natomiast w zwartej zabudowie śródmiejskiej dopuszcza się instalowanie kurka głównego przed budynkiem, poniżej poziomu terenu, pod warunkiem zachowania wymagań właściwych dla armatury zaporowej montowanej na gazociągach sieci gazowych.

Drugie uproszczenie dotyczy parametrów techniczno-użytkowych dźwigów w budynkach mieszkalnych i użyteczności publicznej. Ustawodawca przewiduje, że co najmniej jeden z dźwigów służących komunikacji ogólnej w budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi, a także w każdej wydzielonej w pionie, odrębnej części (segmencie) takiego budynku, powinien być przystosowany do przewozu mebli, chorych na noszach i osób niepełnosprawnych (§ 193 ust. 2 rwt). Natomiast w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej w średniowysokim budynku mieszkalnym wielorodzinnym, mającym nie więcej niż trzy mieszkania dostępne z klatki schodowej na kondygnacji, dopuszcza się instalowanie dźwigu niespełniającego powyższych wymagań (§ 193 ust. 3 rwt). Jednak nawet w śródmiejskiej zabudowie uzupełniającej dźwigi muszą być przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych.