Przeterminowane artykuły spożywcze można zaliczyć do kosztów

Poniesioną stratę wolno zaliczyć do kosztów

Kosztami uzyskania przychodów są wydatki poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem tych wyliczonych przez ustawodawcę jako tzw. wydatki niepotrącalne. Wprawdzie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: ustawa o CIT) wyłączają z kosztów podatkowych niektóre straty, np. te powstałe w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT), jednak takich ograniczeń ustawodawca nie przewidział wprost w odniesieniu do strat w środkach obrotowych, które utraciły przydatność gospodarczą. Należy więc uznać, że skoro towary handlowe są nabywane w celu dalszej odsprzedaży (a więc wykazują związek z przychodami podatnika) i jednocześnie związane z nimi straty nie zostały definitywnie uznane za koszty niepotrącalne, to wolno zaliczyć je do kosztów podatków. Nie ma przy tym znaczenia, że w wyniku przeterminowania wskazanych artykułów spożywczych przychód nie zostanie przez podatnika osiągnięty. Wartość przeterminowanych towarów w cenie ich nabycia należy zakwalifikować do ogólnych kosztów prowadzenia działalności gospodarczej, których nie można powiązać z konkretnym przychodem.

Zepsucie nie może być skutkiem zaniedbań podatnika

Straty w towarach handlowych wolno zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko wtedy, gdy ich wystąpienie nie było wynikiem zaniedbań ze strony podatnika lub braku zachowania przez niego należytej staranności w celu uniknięcia zepsucia tych towarów. Powszechnie przyjmuje się, że za należytą staranność uznaje się wszelkie racjonalne działania podejmowane przez przedsiębiorcę, w celu zminimalizowania ryzyka prowadzonej działalności.

Zatem zaliczenie straty powstałej w wyniku przeterminowania towarów handlowych do kosztów uzyskania przychodów powinno zostać poprzedzone wnikliwą analizą pod kątem tego, czy istnieją obiektywne przesłanki pozwalające na tego rodzaju kwalifikację. Wprawdzie można zakładać, że tego rodzaju straty są normalnym następstwem prowadzenia działalności handlowej, wobec czego istnieją obiektywne podstawy do pomniejszania o ich wartość przychodów podatnika, jednak nie zwalnia to od powinności każdorazowego dokonywania wskazanej wcześniej oceny.

Przychody wolno pomniejszyć nie tylko o koszty nabycia lub wytworzenia przeterminowanych produktów, ale również o wydatki poniesione na ich utylizację. Nie należy bowiem zapominać o tym, że obowiązujące przepisy sanitarne wymagają od przedsiębiorców, w tym także zajmujących się handlem artykułami spożywczymi, utylizacji niektórych towarów przez specjalistyczne firmy. Dotyczy to m.in. wszelkich artykułów spożywczych zawierających składniki pochodzenia zwierzęcego (mięso, wędliny itp.). Skoro wydatki dotyczące korzystania z usług firm utylizacyjnych mają związek z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, który nie ma wyboru odnośnie do sposobu zagospodarowania tego rodzaju odpadów (tj. ma obowiązek ich utylizacji) – należy uznać dopuszczalność zaliczania wspomnianych wydatków do kosztów podatkowych.

Warto podkreślić, że taki sposób ich kwalifikacji potwierdzały w swoich wyjaśnieniach również organy podatkowe, m.in. dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi w interpretacji indywidualnej z 7 września 2012 r., nr IPTPB3/423-198/12-5/ IR. Zwrócił on uwagę, że jeśli strata w środkach obrotowych może stanowić koszt uzyskania przychodów, gdy powstała w sposób niezależny od podatnika i mimo zachowania należytej staranności w prowadzeniu przedsiębiorstwa, konsekwentnie w ten sam sposób należy odnieść się do wydatków ponoszonych na rzecz firmy utylizacyjnej. Za takim stanowiskiem przemawia również fakt, że sposób zagospodarowania tego typu odpadów jest ściśle ustalony. Podatnik nie może dowolnie usunąć przeterminowanych towarów, muszą być one zutylizowane w ściśle określony sposób z zachowaniem norm chroniących środowisko oraz ludzi. W związku z tym koszty utylizacji przeterminowanych towarów (w wysokości straty rzeczywiście poniesionej) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.