Zgodnie z ogólnymi zasadami kwalifikowania wydatków do kosztów podatkowych, podatnik ma prawo do zaliczenia do kosztów podatkowych wydatków niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, pod warunkiem że są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła.
Ponoszone koszty powinny być oceniane pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, pomiędzy wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowo-skutkowy tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu bądź zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Decyzję o zaliczeniu danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów należy podjąć, biorąc pod uwag całość okoliczności towarzyszących ponoszeniu wydatku i osiągnięciu przychodu.
W konsekwencji podatnik podatku dochodowego od osób prawnych ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich wydatków, pod warunkiem jednak że będą one związane z opodatkowaną działalnością. Kosztami uzyskania przychodów będą zatem wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli są one racjonalnie uzasadnione, a każdy wydatek powinien być oceniany z tego punktu widzenia.