Przy oferowaniu dowozu do pracy mamy do czynienia ze świadczeniami nieodpłatnymi na rzecz pracowników. Wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według ceny ich zakupu. Wartość otrzymanego od pracodawcy świadczenia w zakresie przewozu do i z pracy stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy.
Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Z definicji tej wynika zatem, że do przychodów pracownika zalicza się nie tylko otrzymane pieniądze, ale również otrzymane świadczenia rzeczowe, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 ustawy o PIT.
Oznacza to, że pracownicy osiągają przychody ze stosunku pracy nie tylko z tytułu otrzymywanego co miesiąc wynagrodzenia, ale również w każdym innym przypadku, gdy otrzymywane świadczenie pieniężne lub inne nieodpłatne świadczenie ma związek z wykonywaną pracą.
Mając powyższa na uwadze stwierdzić należy, iż dowóz pracowników do siedziby firmy będzie stanowił dla nich przychód podlegający opodatkowaniu.
