Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Z definicji tej wynika zatem, że do przychodów pracownika zalicza się nie tylko otrzymane pieniądze, ale również otrzymane świadczenia rzeczowe, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień, zawartym w art. 21 ustawy o PIT.
Oznacza to, że pracownicy osiągają przychody ze stosunku pracy nie tylko z tytułu otrzymywanego co miesiąc wynagrodzenia, ale również w każdym innym przypadku, gdy otrzymywane świadczenie pieniężne lub inne nieodpłatne świadczenie ma związek z wykonywaną pracą.
Jednak w sytuacji gdy świadczenia nie służą osobistym celom pracowników, lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych to przychód nie powstanie. Tak właśnie dzieje się w sytuacji gdy pracodawca nakazuje po wykonaniu pracy „odstawić” po wykonanej pracy w określone miejsce.