Utwór stanowi każdy przejaw działalności twórczej, o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie ukończoną. Wynika z tego, że prawidłowe oznaczenie momentu ustalenia utworu ma duże znaczenie dla objęcia go ochroną prawno-autorską.
Zgodnie z orzeczeniem SN z 25 kwietnia 1973 r. (OSN 1974, poz. 50) ustalenie utworu polega na przybraniu przez niego jakiejkolwiek postaci, chociażby nietrwałej, jednakże na tyle stabilnej, by cechy i treść utworu wywierały efekt artystyczny.
Innymi słowy moment ustalenia to chwila, w której z utworem mogą zapoznać się również inne osoby poza autorem. Pamiętać trzeba przy tym, iż wystarczy, aby możliwość ta była hipotetyczna. W ten sposób mamy do czynienia z ustaleniem nawet wtedy, gdy faktycznie z utworem nie zapoznał się nikt poza autorem, choć miał taką możliwość. Przykładem może być takie wykonanie utworu muzycznego w miejscu publicznym, którego nikt nie wysłuchał.
Ustalenie może nastąpić w dowolnej postaci. Nie musi dojść zatem do utrwalenia na trwałym nośniku (płycie, stenogramie, maszynopisie). Wygłoszenie z pamięci przez poetę ułożonego przez niego wiersza stanowi już ustalenie, mimo że twórca nie spisał go na kartce. Realizuje to ustawową zasadę objęcia ochroną utworu niezależnie od spełnienia przez twórcę jakichkolwiek formalności.
