Nie udało się upowszechnić biopaliw w transporcie

Kontrola dowiodła, że zainteresowanie biopaliwami jest bardzo małe. Popyt na ekologiczne paliwo nie zwiększył się nawet dzięki przywilejowi, jakim były ulgi podatkowe przewidziane dla realizacji tego projektu. Polskich podatników kosztowało to 4 mld zł.

Inna sprawa, że tylko 4,6% samochodów zakupionych przez administrację publiczną jest przystosowanych do spalania biopaliw ciekłych. Ponadto tylko 4 rolników zadeklarowało produkcję biopaliw ciekłych na własne potrzeby.

NIK oceniła, że z pięciu zadań, które miały zwiększyć popyt na biopaliwa ciekłe, zostały zrealizowane dwa, i też w znikomym stopniu. Udało się wprowadzić obowiązek wykorzystywania biopaliw ciekłych w administracji rządowej oraz niższe stawki opłat za korzystanie ze środowiska.

Przez pięć lat obowiązywania Programu Wieloletniego nie powstała żadna strefa dla transportu ekologicznego, nie wprowadzono zwolnień z opłat za parkowanie, ani preferencji w ramach zamówień publicznych dla zakupu pojazdów i maszyn z silnikami przystosowanymi do spalania biopaliw ciekłych.

Po wszystkich analizach NIK uznała, że Minister Gospodarki przede wszystkich musi zdefiniować szczegółowe cele programów rządowych i wprowadzić obowiązek sporządzania harmonogramów działań dotyczących biopaliw ciekłych w transporcie.

Ponadto minister powinien sukcesywnie oceniać realizację zadań oraz podjąć inicjatywę legislacyjną w celu uzupełnienia przepisów art. 33 ust. 1 ustawy o biopaliwach - NIK uważa że powinno się nakładać kary za magazynowanie biokomponentów, które nie spełniają wymagań jakościowych oraz gdy nie są wprowadzane do obrotu.

Parlament z kolei powinien zintensyfikować prace nad transpozycją do polskiego prawa przepisów dyrektywy 2009/28/WE w części dotyczącej biopaliw ciekłych i biokomponentów w transporcie. Ostateczny termin wprowadzenia dyrektywy w życie minął 5 grudnia 2010 r. Komisja Europejska wniosła przeciwko Polsce skargę do Trybunału Sprawiedliwości w 12 czerwcu 2013 roku za niewprowadzenie przepisów, które są niezbędne do wykonania unijnej dyrektywy 2009/28/WE. Jeśli Trybunał ogłosi wyrok w tej sprawie, Polsce grozi kara w wysokości 133,23 tys. euro dziennie. Projekt stosownej ustawy z resortu gospodarki wpłynął do Sejmu dopiero 9 stycznia 2014 roku.