Pracownik zatrudniony za granicą u polskiego pracodawcy nie odbywa podróży służbowej, wobec czego nie przysługują mu należności z tym związane, ale jego sytuacja faktyczna wykazuje podobieństwo do przebywania w takiej podróży. Jego przychód stanowiący równowartość diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju nie jest zatem oskładkowany.
Jeśli pracodawca wysyła pracownika do pracy za granicą, ale:
- wykonuje on tam tę samą pracę, którą wykonywałby w Polsce, więc nie jest w podróży służbowej i
- doliczono mu diety do wynagrodzenia (ponieważ nie jest w podróży służbowej nie należą mu się diety, ale mimo to pracodawca chciał, żeby podwładny miał więcej pieniędzy na utrzymanie za granicą),
to podstawę składki na ubezpieczenie społeczne ustala się od wynagrodzenia pomniejszonego o równowartość tych „diet”.
Przykład: Benedykt P. pracował w polskiej spółce na budowie w Niemczech. Ponieważ nie był w delegacji, nie otrzymywał diety w sensie prawnym. Strony umówiły się jednak na dodatkowe świadczenie rekompensujące wyższe koszty utrzymania za granicą. Świadczenie to nie było dietą, więc pracodawca oskładkował je. ZUS wydał jednak decyzję, w której uznał, że kwoty wypłacone pracownikowi będące równowartością diety nie powinny być oskładkowane. Od tej decyzji pracownik odwołał się do sądu.
Stanowisko Sądu Najwyższego: Sąd Najwyższy w wyroku z 29 września 2009 r. przyznał rację ZUS. Stwierdził, że przychód stanowiący część wynagrodzenia osób zatrudnionych za granicą w polskich zakładach pracy, odpowiadający równowartości diety z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju nie jest oskładkowany.
Pracownik zatrudniony za granicą u polskiego pracodawcy nie odbywa podróży służbowej, zatem nie przysługuje mu dieta. Jednak jego sytuacja jest podobna do przebywania w takiej podróży, skoro pracę świadczy poza miejscem swego zamieszkania i w oddaleniu od rodziny, co generuje wyższe niż zwykle wydatki na utrzymanie. Dlatego rekompensata tych wydatków, będąca równowartością diety jest zwolniona ze składek tak samo jak dieta.
Źródło: wyrok Sądu Najwyższego z 29 września 2009 r. (I PK 39/08)
Andrzej Wilczyński, specjalista w zakresie wynagrodzeń
Zobacz także:
