Zgodnie z treścią ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych, producenci i importerzy magnetofonów, magnetowidów, kserokopiarek, skanerów i innych podobnych urządzeń reprograficznych umożliwiających pozyskiwanie kopii całości lub części egzemplarza opublikowanego utworu, a także czystych nośników służących do utrwalania w zakresie własnego użytku osobistego utworów lub przedmiotów praw pokrewnych, przy użyciu wymienionych urządzeń, są obowiązani do uiszczania organizacjom zbiorowego zarządzania, działającym na rzecz twórców oraz wydawców, opłat w wysokości nieprzekraczającej 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.
W dalszej części przepis wskazuje sposób podziału uzyskanej w ten sposób kwoty, w zależności od urządzenia i związanego z nim nośnika, pomiędzy twórców, artystów wykonawców, producentów fonogramów i wideogramów oraz wydawców.
Pozornie wydawać by się mogło, iż powyższy zapis narusza zasady demokratycznego państwa prawa. Nie każde nabycie czystego nośnika pozostaje przecież w związku z chęcią utrwalenia utworu w ramach dozwolonego użytku osobistego. Tym samym producent nośnika ma obowiązek uiszczenia opłaty, stanowiącej część jego zysku, bez względu na cel w jakim nabywca go nabył.
