To pracownik decyduje o tym, czy jest urlop na żądanie, czy nie

Urlopy powinny być udzielane zgodnie z planem urlopów. Z obowiązku sporządzenia planu urlopów zwolnieni są ci pracodawcy, u których nie działają związki zawodowe lub u których związki zgodziły się, aby nie było planu urlopów. W takim przypadku o terminie urlopu decyduje pracodawca po porozumieniu z pracownikiem.

Podstawą sporządzenia planu są wnioski pracowników wskazujące termin wykorzystania urlopu (zarówno bieżącego, jak i zaległego, jeśli tylko nie uległ przedawnieniu). Nie planuje się jedynie 4 dni tzw. urlopu na żądanie, którego pracodawca powinien udzielić w terminie wskazanym przez pracownika. Pracodawca musi uwzględnić wniosek pracownika o taki urlop, chyba że stoi temu na przeszkodzie konieczność zapewnienia normalnego toku pracy.

O terminie wykorzystania 4 dni urlopu na żądanie decyduje pracownik, zgłaszając żądanie jego udzielenia najpóźniej w dniu rozpoczęcia urlopu. Pracownik może jednak uczynić to również z pewnym wyprzedzeniem.

Pracownik może, ale nie musi skorzystać z trybu „na żądanie”. O tym, czy urlop udzielany jest w zwykłym trybie, czy też jako tzw. urlop na żądanie, decyduje więc nie termin, w jakim pracownik występuje do pracodawcy o udzielenie urlopu, lecz sam pracownik, który zgłaszając chęć skorzystania z urlopu, powinien wskazać, czy zamierza skorzystać z urlopu na żądanie, czy też z urlopu udzielanego w zwykłym trybie. Jeśli więc pracownik wskaże, że wnioskuje o urlop w trybie „na żądanie”, pracodawca powinien co do zasady go udzielić, jeśli nie – może uzgadniać z pracownikiem termin udzielenia urlopu.