Autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w czasie i niepodlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więź twórcy z utworem. Ustawa wymienia w szczególności prawo do autorstwa utworu, oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go anonimowo, nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania, decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności oraz nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.
Dla zagadnienia przeredagowywania tekstów najistotniejsze znaczenie ma prawo twórcy do nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania, zwane również prawem do integralności utworu. Istotą tego uprawnienia jest przyznanie twórcy wyłącznego prawa decydowania o zmianach wprowadzanych do utworu. Co prawda część praktyków prawa forsuje pogląd, iż prawo do integralności dotyczy wyłącznie elementów twórczych utworu, pozostawiając wyłączone z ochrony elementy nietwórcze, jednak nie można się z tym zgodzić. Zbiór elementów utworu – zarówno twórczych, jak i nietwórczych – pozostaje ściśle związany z jego percepcją., w związku z czym żaden z nich nie został przez twórcę umieszczony przypadkowo.
Zgodnie z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Krakowie nie każda zmiana dowolnego elementu treści lub formy utworu narusza prawo do jego integralności, lecz tylko taka jego zmiana, która „zrywa” lub „osłabia” więź twórcy z utworem, usuwa lub narusza więź między utworem a cechami indywidualizującymi jego twórcę.