Pracownikowi, który ukończył 50. rok życia, wynagrodzenie chorobowe przysługuje za pierwsze 14 dni niezdolności do pracy w danym roku kalendarzowym. Natomiast pozostali pracownicy wynagrodzenie to mogą pobierać przez pierwsze 33 dni niezdolności do pracy.
Prawo do wynagrodzenia chorobowego wprowadza art. 92 kp, który stanowi, że pracownik niezdolny do pracy zachowuje
prawo do wynagrodzenia w wysokości:
- 80% – gdy niezdolność ta spowodowana jest chorobą albo koniecznością odosobnienia w związku z chorobą zakaźną, przy czym obowiązujące w firmie przepisy mogą ustalać tę wysokość na wyższym poziomie,
- 100% – jeżeli niezdolność ta spowodowana jest wypadkiem w drodze do pracy lub z pracy albo chorobą przypadającą w czasie ciąży lub poddaniem się niezbędnym badaniom lekarskim przewidzianym dla kandydatów na dawców komórek, tkanek i narządów oraz poddaniem się zabiegowi ich pobrania.
Przykład: w firmie zachorowało dwóch pracowników – jeden w wieku 56 lat, drugi zaś w wieku 45 lat. W obu przypadkach była to pierwsza niezdolność do pracy w danym roku kalendarzowym i trwała od 1 do 30 września, a dzienna stawka wynagrodzenia chorobowego wynosiła 76,44 zł (80% wynagrodzenia pełnego). W przypadku starszego z pracowników wynagrodzenie chorobowe przysługiwało tylko za pierwsze 14 dni nieobecności w pracy (tj. od 1 do 14 września), a więc pracodawca z własnych środków musiał mu wypłacić 1.070,16 zł (14 dni × 76,44 zł). Za pozostałe dni objęte zwolnieniem lekarskim pracownik otrzymał zasiłek chorobowy z ubezpieczenia chorobowego. Natomiast drugiemu pracownikowi wynagrodzenie chorobowe przysługiwało za cały okres niezdolności do pracy, co oznacza dla pracodawcy wydatek sięgający kwoty 2.293,20 zł (30 dni × 76,44 zł). Mimo że obaj pracownicy byli niezdolni do pracy przez ten sam okres oraz obowiązywała ich ta sama dzienna stawka wynagrodzenia chorobowego, koszt choroby starszego z nich był dla pracodawcy niższy o 1.223,04 zł od kosztów związanych z chorobą młodszego.
Podstawa prawna: art. 92 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz.U. z 1998 r. nr 21, poz. 94 ze zm.).
Bogdan Majkowski, specjalista w zakresie ubezpieczeń społecznych
Zobacz także: