Teoria Charlesa Dow’a, w której główną rolę odgrywają cykle giełdowe, zwraca uwagę na tzw. szczyty i dołki wyznaczane przez trendy wzrostowe i spadkowe. Ich wpływ na kształtowanie koniunktury jest szczególnie istotny, bowiem stanowią swego rodzaju drogowskaz dla giełdowych graczy informujący często o przełomowych momentach dla rynku.
Stąd tak ważne jest, aby śledzić kolejne szczyty i dołki podczas następujących po sobie cykli koniunkturalnych. Często właśnie te formacje zwiastują odwrócenie trendu bądź zapoczątkowują tzw. trend horyzontalny (czyli poruszanie się cen w określonych widełkach). W efekcie po wyznaczeniu maksymalnej bądź minimalnej wartości, kurs papierów uzyskuje wsparcie na określonym poziomie lub trafia na opór, którego nie jest w stanie przez dłuższy czas skutecznie pokonać.
Wsparcia są charakterystycznymi punktami wyznaczającymi odbicia zniżek – można je porównać do podłogi, która stanowi barierę nie do przejścia dla kursu. Trafiając na twardy grunt, cena odbija się i ponownie zaczyna rosnąć.
W przypadku punktów oporu takim twardym gruntem w naszej terminologii będzie z kolei sufit, od którego odbicie spowoduje kolejne spadki. Połączenie kilku takich właśnie szczytów nie do pokonania umożliwi nam wyznaczenie linii oporu, natomiast połączenie dołków będzie podstawą do wyznaczenia linii wsparcia.
